شـــهـادت لالـه ها را چیــدنـی کرد

به چشــم دل خــــدا را دیـدنی کرد

بـبـوس ای خـواهـــرم قبـــــر بــرادر

شـــهادت سـنـگ را بوسیدنی کرد

زمیـن گــویـی غمی بنهـفـتــه دارد

کـه در دل صـد شــهیـد خفتـه دارد

شهیـدان را بـه نـــور نـاب شـوئـیـد

درون چشــمـه مهـتــــاب شـوئـیـد

شهیـدان چـو  آب چشــمـه پـاکند

شگـفـتــــــا آب را بــا آب شـوئـیـد

بیــــا ای دل از اینجــا پــر بگیـریــم

ره کـاشــــــانـه دیگـــــــر بگیریـــم

بیـــــا گـم کــرده دیــریـن خــود را

ســـــراغ از لالــه پــرپــر بگیــــریم

دلم خـون و دلم خون و دلم خـون

ز داغ این شهیدان کشته مجنون

بیــا ای دوست بـر دشمن بتـازیم

که شدخاک وطن از لالـه گلگون 

عده ای با حزب بعث و  عده ای با حزب عدل هر دو جنگیدند اما این کجا و آن کجا

عده ای در خون و آتش عده ای در پول خلق هر دو رقصیدند اما این کجا و آن کجا

کاش وقتی زنـدگی فرصت دهـد گـاهـی از پــــروانه ها یـادی کنیم

کاش بخشی از زمان خویش را وقف قسمت کردن شادی ها کنیم

شعری که مریم حیدر زاده در وصف عسل بدیعی نازنین سروده


بخـواب آروم عسل بانو

که بی تو ساکته اینجا

فرشتـه ام،ولی از آسمان جدا شده ام

ببیـن چگـونه به ایـن درد مبتـلا شده ام

صدای مبهمی از دور دست می شنوم

دوباره محــو  تماشــای ناکجا شـده ام

بیــا  تکان بـده فـانـوس چشم هایت را

که در تلاطـم دریـای غـم رهـا شـده ام

هنـوز حسرت این درد در دلـم باقیست

که دیر با تـو و چشم تـو  آشنا شده ام

شکسته بال تریــنم ،بیــا بـه یـاری من

که بی تو سخت گرفتار این بلا شده ام

مبادا لیله القدرت سـرآیـد،گنه بـر نـاله ام افــزون تـر آیـد

مبادا ماه تو پایان پذیرد،ولی این بنده ات سامان نگیرد...

http://abdollah11.blogfa.com

من گمان می کـردم

دوستی همچـو سـروی سر سبــز

چار فصلش همه آراسـتگی است!

من چه می دانستـم

هیبت بـاد زمستانی هست!

من چـه می دانستـم

سبـزه می پـژمـرد از بی آبـی

سبـزه یخ می زند از سردی ِ دی!

من چه می دانستـم

دل هـر کس،دل نیسـت!

قلب ها ز آهـن و سـنـگ

قلب ها بی خبـر از عاطفه اند...

بعد رفتـم به سراغ چمدان های قدیمی
عکس های من و دلتنگی یاران صمیمی

روزهایی همه محبوس در انباری خانه
خاطراتی همه زندانی در دفتر سیمی

رفتـه بــودم به چهل سالگی غـربت بابا
با همان سوز که می گفت:خدایا تو کریمی

مشهد و عکس پدر،ضامن آهو و دل من
گریه هم پاک نکرد از دل من گرد یتیمی

تازه همسایه ی باران و خیابان شده بودیم
کاشی چـاردهم،رو بـه روی کـوی نسیمی

عشق را تجربه می کردم در ساعت انشاء
شعر را تجـزیه می کردم در دفتــر شـیمی

نام هایی که نه در خاطره ماندند و نه در دل
سـاعت جبــر شد و غُـرغُـر اسـتاد عظیمی

اردوی رامسـر و گم شدنــم در شب مجنـون
رقص موسای عـرب،خنده ی مسعود کریمی

این یکی هسـت ولــی از همـه ی شـهر بـریـده
آن یکی را سرطان کشت،سلامی...نه،سلیمی

این یکی عشق هدایت داشت با عشق فرانسه
آن یکی قصّــه نـویسـی شــد در حــدّ حکیـمـی

آن یکی پنجـــره ای واکـرد از غــربت فـکّه
این یکی ماند،گرفتندش در خانه ی تیمی

این یکی باز منم شــاعـر دلتنـگی یــاران
این یکی باز منم در چمدان های قدیمی

علیرضا قـزوه

بعد تو چندین قیامت دیر شد ما را ببخش
مِهر مُـرد و ماه در زنجیـر شد ما را ببخش

راوی این قصـه از یعقـوب یــادی هم نکـرد
یوسف این قصه دیگر پیر شد ما را ببخش

نازنینـا عـدل مـا را کشت،تـو دیگر مکش
مهربانا ظلـم عالم گیر شد مـا را ببخش

ازحدیث قدسی چشمت کسی شرحی نخواند
مصحـف زلـف تــو بـد تفسیـــر شد مـا را ببخش

ما ندانستیـم راز عقل و سرّ عشق چیست
عقل مُرد و عاشقی تحقیر شد ما را ببخش

تیرمان بر سنگ خورد و خون مان بر خاک ریخت
سهم مان دنیـــای پــر نخجیــر شد ما را ببخش

مدتی گر عاشقی از یـاد رفت از مـا مـرنـج
انـدکی گر مثنـوی تأخیـر شد مـا را ببخش

علیرضا قـزوه

سه دانگ از صدای عاشیق ها
هنوز در زیـر آوار است
و شمس تبریـزی
آمده است به فعلگی و معلمی قـرآن
جایی در حوالی اهر
و شیخ محمود
دارد از زیـر همین آوار
مثنوی و قـرآن بیـرون می آورد و می خواند:
"همه عالم به نور اوست پیدا..."
ستارخان هنوز یک پایش در زیـر آوار است
فریاد می زند که از سفارتخانه های اجنبی
کمک قبول نبـاید کـرد
حالا با شمس در محله ی سلّه بافان می چرخم
با ناصرخسرو به خـانه ی قطران می روم
آن روز هم که زلـزله آمد
چهل هزار تن مُـردند
همیشه خاصیت زلـزله همین است
که روح ها را
به هم می ریـزد
کمال را از خجند می بـرد به سرخاب و
باکری را از مجنون می کشاند به آسمان ارومیه
و مـرا از این گوشه ی جهان می برد
به کوچه ی دلتنگی آقامحمدحسین بهجت تبریـزی...
یکی دست شهریار را بگیـرد
که بیرون زده ست این وقت شب
با زیـرشلواری و همان کلاه پوستی
در محله ی پـدری
دنبال حبیب و رفقایش می گردد...
تاریخ می گوید این زلـزله
پس زلـزله هایی ست
که پیشتر آمده بود
و این از خواص زلـزله الارض است
که گاه تکه ای از بسطام را می برد به بم
و کوه حیـدربابا را
این وقت شب
آورده است به رختخواب ابـری من
در دهلـی نو
و من از او مدام
سراغ ساز "عاشیق عیمران" را می گیرم...

علیرضا قـزوه

السلام ای ماه پنهان پشت استهلال ما
ما بـه دنبال تـو می گردیم و تـو دنبـال ما

ماه پیدا،ماه پنهان،ماه روشن،ماه گم
رویت این ماه یعنی نامـه ی اعمال مـا

خاصه این شب ها که ابر و باد و باران با من است
خاصه این شب ها که تعـریفـی نـدارد حـال مـا

کاش در تقدیر ما باشد همه شب های قدر
کاش «حـوّل حـالنـا»یی تـر شـود احـوال مـا

این سـحرها در زلال ربّنـــا گـم می شویــم
این سحرها آسمان گم می شود در بال ما

ما به استقبال ماه از خویش تا بیرون زدیم
مـاه با پــای خـودش آمـد به استقبــال مـا

گوشه ی چشمی به ما بنمای ای ابروهلال
تـا همـه خـورشـیـد گــردد روزی امسـال مـا

علیرضا قـزوه

و انسان هر چه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنـج نـوبت سـجده در هفت آسمان گم شد

شـب میــلاد بـود و تـا ســحرگاه آسـمان رقـصیـد
به زیـر دست و پای اختران آن شب زمان گم شد

همان شب چنگ زد در چین زلفت،چین و غرناطه
میـان مــردم چشـم تـو یـک هنـدوسـتان گـم شد

از آن روزی کـه جــانت را اذان جبــرئیـل آکنـد
خروش صـور اسرافیل در گـوش اذان گم شد

تــو نـوح نـوحی امّـا قصـه ات شـــور دگــر دارد
که در طوفان نامت کشتی پیغمبــران گم شد

شب میلاد در چشم تو خورشیدی تبسم کرد
شب معراج زیـر پای تـو صد کهکشان گم شد

ببخش ای محرمان درنقطه ی خال لبت حیران
خیـال از تـو گفتـن داشــتـم امّـا زبـان گـم شد

علیرضا قزوه

دلا تا باغ سنگی،در تـو فـروردین نخـواهد شد
به روز مرگ شعرت سوره ی یاسین نخواهد شد

فریبت می دهند این فصل ها تقـویم ها،گل ها
از اسفند شما پیـداست فـروردین نخـواهد شد

مگر در جستجوی ربّنای تازه ای باشیم
وگرنه صد دعا زین دست،یک نفرین نخواهد شد

مترسانیدمان از مــرگ،مـا پیغمبــر مــرگیم
خدا با ما که دلتنگیم،سرسنگین نخواهد شد

به مشتاقان آن شمشیر سرخ شعله ور در باد
بگو تا انتظار این است،اسبی زین نخواهد شد!

علیرضا قزوه

عید امسال پر از بوی گل یاس شده است
و پر از خاطره ی گندم و دستاس شده است
همه ی دشت گواهند که با بوی بهار
عطر یک خانه ی آتش زده احساس شده است
چینش سفره امسال تفاوت دارد
سین هر سفره،سلامی است که بر یاس شده است
روضه ی چـادر خـاکی همه جـا پیچیده
سیب ها طعـم خـوش کوثـر و اخلاص شده است
ابر،در هیات یک مستمِع مداحی است
بس که می گرید و دل نازک و حساس شده است

 ** *** **** *** **
جــان گل های جــهان پیشکش یاسـی که
زخمی سیلی باد و ستم داس شده است

چفیه و کفش و پلاک تـو به اهواز نبـود

اثــری از تـو و خاکستــــر پــــرواز نبـود

آفـرین بـر غـــــزل سوختــه پیــکر تـو !

هیچ کس مثل تو در صنعت ایجاز نبـود

آنقدر سوخته بودی که در آغوش زمین

نو بهـــــارم ! اثـــر از بــرگ گل ناز نبـود

هان! به پیراهنت ـ ای یوسف گم گشته ـ قسم

که به زیبـــــایی پایـان تــو، آغــاز نبـود

عشق،وقتی که شب حمله به دل پاتک زد

هیچ جا بازتــــر از سینـه سـرباز نبـود

رزیتا نعمتی

تو رفتی و پس از آن،دردها عمیق شدند

و غصه ها همه جا بـا دلــم رفیـق شدند

به جا نمانده در این کوچه ها دلی که نسوخت

تمام پنجـره ها طعمه حریق شدند

نسیمی آمد و کم کم ز یاد آنها برد

چه غنچه ها که جوانمرگ،از این طریق شدند!

و روی اسم تو بر کوچه ها غبار گرفت

بـرای گفتن تـو،واژه ها رقیق شدند

همیشه عقربه ها محو یکدگر بودند

کدام ثانیه بر روی تو دقیق شدند؟!

آهای قوم به ساحل نشسته! این گل ها

فقط بـرای نجـات شما غـریـق شدند

رزیتا نعمتی

شعری بسيار جالب

این شعر به صورت عمودی وافقی یک جور خوانده می‌شود(ماتریس متقارن ادبی)
 
 
از چهـره    افروخته     گل را         مشکن!
افروخته     رخ مـرو       تـو دیگر       به چمن!
گل را         تـو دگر      مکن خجل     ای مه من!
مشکن       به چمن     ای مه من       قدر سخن!

مـزرعه را ملــخ ها جـویـدنـد!
...
ما بــرایِ کلاغهـا "متــرسک" ساختیـم!

خسته ام از توبه های سَرسَری     از هوای نفس و از دیو و پری
دوسـتـــانِ دشـمـنـم در یـاوری     مــادرانِ بـدتـــر از نـامـــادری
 
باید امشب رفت راه دیگـری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
عده ای خوابند، پس بیدار کو؟     عده ای مست اند، پس هوشیار کو؟
پـس زبـان مـیـثـم تـمّــار کو؟     در شبـــــ  روشـنـگری عـمـار کـــو؟
 
قهـرمانِ غرقِ غربت رهبری
الامان الغوث یابن العسگری
 

من از اشکی که می ریزد ز چشم یار می ترسم

از آن روزی کـه اربـابـــم شـود بیـــمار می ترسم

                         همه ماندیـم در جهلی شبیه عهد دقیانوس

                         من از خوابیـدن منجی درون غار می ترسم

  
من از گرداندن یوسف سر بازار می ترسم
                                   
                           همه گویند این جمعه بیـــا اما درنگی کن
      
                           از اینکه عاشورا باز شود تکرار می ترسم

از ســـر جان بهر پیــوند کسان برخاستم 

چون الف در وصل دلها از میان بر خاستم

واژگون  هر چند جـام روزیم چون لاله بود

از کنار خوان قسمت  شادمان برخاستم

بـــزم هستی را فـــرض مهــر فـــــروزان تـو بود

همچو شبنم چهره چون کردی عیان برخاستم

همچـو بلبل با گـــران جـــانان نـــدارم الفتی

طوطیان چون لب گشودند از میان برخاستم

از لگد کــوب حــواث عمـر دیگـر یافتم

چون غبار از زیر پای کاروان برخاستم

طاقت دم ســردی  دوران ندارم همچو گل

در بهار افکنده رخت و در خزان بر خاستم

آزمـودم عیـش راحـت را به کنـج دام تـو               

 از سر جولانگه کون و مکان بر خاستم

صحبت شورده حالان مایه شوریدگی است

مقام معظم رهبری

قطار می رود

تـو می روی

تمام ایستگاه می رود...

و مـن چقدر ســـــاده ام

که سالهـای ســـــــــال

در انتــــظار تــــو...

کنار این قطار رفته ایستاده ام

و همچنـان

به نرده های ایستگاه رفته

تکیه داده ام...



قیصر امین پور

"گر همسفر عشق شدی مرد سفر باش"

تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

تازیان را غـم احوال گـران باران نیست

پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم

   آب غالب شد بـــر آتش از لهیب    

ز آتش او جوشد چو باشد در«حجیب»

  چونکه دیگی حـائل آمـد آنـدو را  

نیست کرد آن آب را کردش هوا

نازنين آمد و دستی به دل ما زد و رفت

پرده ی خلوت اين غمكده بالا زد و رفت

كنـج تنـهايی مـا را بـه خيـــالـی خــوش كـرد

خواب خورشيد به چشم شب يلدا زد و رفت

درد بـی عشـقی مـا ديـد و دريغش آمد

آتش شوق درين جان شكيبا زد و رفت

خرمن سوختـه ی ما به چه كارش می خورد

كه چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت

رفت و از گـريه ی توفـانی ام انديشـه نكرد

چه دلی داشت خدايا كه به دريا زد و رفت

بـود آيـا كه ز ديــــــوانه ی خــود يــاد كند

آن كه زنجيــر به پای دل شيدا زد و رفت

سايه آن چشم سيه با تـو چه می گفت كه دوش

عقل فـــــــريـاد بــرآورد و بـه صحــــــــرا زد و رفـت

افسوس که آئینه نصیبش سنگ است

از روضه های ماه صفر تا جـدا شدی

با روضه های زهر کمی آشنا شدی

بسیج ای دست و بازوی ولایت

خط سـرخ عـزل تا بی نهایت

تو را نشناختن حق ناشناسیست

تعارض با تو کفر و ناسپاسیست

بسیجی سست و بی حال است آیا

زبان غیـرتش لال است آیا

بسیجی از چه رو خاموش ماندی

زبان بستی سراپا گوش ماندی

نمی بینی مگر دجاله ها را

سرود شوم نفی لاله ها را

ببین نشخوار صبح و شامشان را

طنین طعنه و دشنامشان را

علی را بی عدالت نام دادند

ولایت را وکالت نام دادند

به سر اندیشه هایی خام دارند

ولی داعییه اسلام دارند

کدام اسلام اسلامی که مرده ست

سرتسلیم بر شیطان سپرده ست

بسیجی سست و بی حال است آیا

زبان غیرتش لال است آیا

بسیجی طابع اسلام ناب است

لقایش تیغ سرخ آفتاب است

کدام اسلام اسلام حسینی

که جاری شد زلبهای خمینی

نگه کن بلبلان این چمن را

بلوچ و ترک و ترکمن را

بسیجی شیعه و سنی ندارد

به فرمان ولی سر می گذارد 

خمینی گفت سر گردان نباشید  

اسیر دست نامردان نباشید

مسلمان نمايان تكنو كرات

به آوای خروسان سحر خيز

سحر سر ميزند از خواب برخيز

به آب ديـده دل را شستشو كن

پس آنگه جـانب معشوق رو كن

مسـاجد خـانه نــور سـرورند

تجلی گاه آيـات حضـورند

ز جا برخيـز هنگام حضور است

اگر موسی شوی هر گوشه توراست

مسلمان بی نمازی ناسپاسيست

نماز اول قدم در خود شناسيست

تـو بنگر گاه قـــرآن مبين را

مروری كن صفات مؤمنين را

نماز آرام جان مؤمنين است

خسته‌ام از اين كوير،اين كوير كور و پير
اين هبوط بی دليل،اين سـقوط ناگـزيـر

آسمان بی هدف،بـادهای بی طرف
ابرهای سربه‌راه،بيدهای سر به زير

ای نظـاره شگفت،ای نگـاه نـاگهـان!
ای هماره در نظر،ای هنوز بی نظير!

آيـه آيه‌ات صريح،سوره سـوره‌ات فصيح!
مثل خطی از هبوط،مثل سطری ازكوير

مثل شعر ناگهان، مثل گريه بی امان
مثل لحظه‌های وحی؛ اجتنـاب ناپذير

ای مسافر غريب در ديار خويشتن
با تو آشنا شدم،با تو در همين مسير!

از كويـــر سـوت و كـور،تا مــــرا صــدا زدی
ديدمت ولی چه دور! ديدمت ولی چه دير!

اين تويـی در آن طـرف،پشت ميله ها رهـا
اين منم در اين طرف،پشت ميله ها اسير

دست خسته مرا، همچو كودكی بگير
با خودت مـرا ببر،خسته‌ام از اين كويـر!

قيصر امين‌پور

دوست دارم  روز و شب ازحق تمنایت کنم

 تا که دل را   بسته  بر  زلف چلیپایت   کنم

 *****

  دوست دارم  خانه خانه   دره دره  کو به کو

     آنقدر  گردم   به  دنبالت  که   پیدایت   کنم

 *****

دوست دارم شمع گردی تا که من پروانه وار

تا  نفس   دارم   طواف  روی   زیبایت   کنم

  *****

دوست دارم  پای  تا سر  چشم گردد پیکرم

تا  به سیری   دیده را   محو  تماشایت کنم

  *****

دوست دارم  زنـده باشم تا ببینـم  روی  تـو

  تا  به جای هدیه ،جان خویش  اهدایت کنم  

ای آنکه زنـده از نفس توست جان من
آن دم که با تــو‌أم،همه عـالـم ازان من

غرق نـور است و طلا
گنبد زرد رضـا
بـوی گل،بـوی گلاب
می رسد از همه جا

آقا اجازه! خسته‌ام از این همه فریب

از های و هوی مردم این شهر نانجیب

آقا اجازه! پنجره‌ها سنگ گشته‌اند

دیوارهای سنگی از کوچه بی نصیب

...

آقا اجازه! باز به من طعنه می‌زنند

عاشق ندیده‌های پر از نفرت رقیب 

«شیرین»ی وجود مرا «تلخ» می‌کنند

«فرهاد»های کینه پرست پر از فریب 

آقا اجازه! «گندم» و «حوا» بهانه بود

«آدم» نمی‌شویم! بیا: ماجرای «سیب»! 

باشد! سکوت می‌کنم اما خودت ببین ... !

آقا اجازه! منتظرند اینهمه غریب ....

گریه بر درد فراق تو نکردن سخت است
خونجگر از غمت ای یار نباشـم چه کنم؟

چهارده بار خدا عاشق تو شد من اگر
عـاشق روی تو نباشــم چه کنم؟

من اگر مثل تو هرصبح وغروبی آقا
فکر بین در ودیـوار نبـاشـم چه کنم؟  

علی اکبر لطیفیان

خواهر بیا که قصه ی دل مختصر کنم
آگه تـو را ز سوزش زخــم جـگــر کنم