شهادت حق الیقین است

دائم به فغان هستیم و در شیون و شینیم

آواره میان دو حرم مانده ایـم آخـر

ما عاشق و دیوانه بین الحرمینیم

من خود به دلِ خاک سپردم بدنش را

يادم نـــرود گــريــه و ناخـن زدنـش را

آن تيـــر كه زد حرمله ي خيــر نديـده

نگذاشت ببيـنـــم به زبان آمدنش را

بر من و تـو روزگاری رفت و عشقی پا گرفت

عاقبت چرخ حسود این عشق را از ما گرفت

مرا که این همه دل خسته ام،دلم نشکن

نگر به گریـه پیوستـه ام،دلـم نشکن

شنیدام که گـدا را نمی کنی نـومید

من گدای سمج خسته ام،دلم مشکن

شنیــده ام که به زوار خود نظر داری

به زائـرین تـو پیوستـه ام،دلم مشکن

شنیده ام که مرام تـو دل شکستن نیست

عاشقی جز تو در این میکده عالم نیست
هر که از جـــــام ولای تـو نــزد آدم نیست

ماه زهرا کی تجلی می کنی؟   

       تا به کی امروز و فردا می کنی؟ 

                هر کجا هستی بدان جا رو کنم    

                          خــاک راهت با مــژه جــارو کنم

                                 بی تو سر کردن در عالم مشکل است   

           خــاک نعلین تـــو داروی دل است

قــرآن بخوان که حفظ شود آبــروی تـو

تکفیـــــر دشـمنان علــــــــی رکن کیش ماست

هر کس محب فاطمه شد،قوم و خویش ماست

عاشق اگر شدم،اثر چشم های توست

 اصلاً تمـام زیـر سـرِ چشـم های توست

عبـد تـوأم اگــــر ز کــرم بـاورم کنی
پا بر سرم بنه که ز عالم سرم کنی
یا همچو شمع سوخته کن،قطره قطره آب
یا شعله ای ببخش که خاکستـــــ,رم کنی
عمری به زخم های تنت گریه کرده ام
تا وقت مـرگ،خنده به چشم ترم کنی

تـو چطـور می خنـدی

بـه من ِ سـر گـــردون

بـیـــــــــــا  و  دردامــو

به خــــودم بـرگــردون

شب تیره رسید از ره دوباره/بجای خور پدید آمد ستاره

دلم می جوید از عالم کناره / ز بام ارگ می گوید نقاره

بـزن ای ساعت شمس العماره!

سـکوت خلـوت تنــــگ غروبم

طنیـُنم خسته دلتنـــگ غروبم

پر از طـوفان پر از بـاران بــرگم

در این پائیـز همرنـــــگ غروبم

که به پیمانه کشی شهره شـدم روز الست

مطلب طاعت و پیـمان و صـلاح از من مست

چــــارتکبیـــر زدم یک سره بر هر چه که هست

روزی هـــــزار بـار دلـــت را شـکستـه ام

بیـخـود به انتـــظار وصــالـت نشـستـه ام

هر بـار ایـن تـویی کـه رسیـدی و در زدی

هر بـار ایـن منـم کـه در خـانـه بسـتـه ام

هر جمعه قـول می دهـم آدم شـوم ولی

هم عهد خویش،هم دلت را شکستـه ام

دشت غوغا بود، غوغا بود،غوغا در غدير
موج مى ‏زد سيل مردم،مثل دريا در غدير

کیست مولا نــــور حـق را منجلی
حجـت بر حـق حـق یـعـنی عــلی

صدای كيست چنين دلپذيـــر میآيد؟
كدام چشمه به اين گرمسير میآيد؟

به بنــد هجـر تـو جانا گرفتــــارم

ز حسرت آتشی بـر ســـینه دارم

جهان در حسرت آيينه مانده ست
گرفتــار غمی ديـرينـه مانده ست

شب سردی ست بی تو بودن ما
بگو تا صبح چند آدينه مانده ست؟

خواهش بارانی محکوم را حس می کنم
معنی پرونده ی مختوم را حس می کنم

 

بی نصیب از شادمانی لیـک از عمق وجود
چوب دار و حلقه بر حلقوم را حس می کنم

 

جرممان اینست می خواهیم ما تا ما شویم
ترسها دارد "ولی"...مفهوم را حس می کنم

 

"سرب" داغ و سینه لبریـز از جهانی آرزو
من پیـام دختـر معصوم را حس می کنم

نقشـه ها دارند اوباشـان ِ بـر تـرک ِ موتـور
ضربه های مشت را باتوم را حس می کنم

قهرمان‌ عشــق‌ در چــاه‌ بـلا افتاده‌ است‌
كار مسلم‌ وای دست‌ اشقيا افتاده‌ است‌

السلام علیک یا سفیرالحسین

وقتی که می رفتند دنیا گریه میکرد

شهر مدینـه مثل زهـــرا گریه میکرد

دیگر دری به خاطر من وا نمی شود

السلام علیک یا سفیرالحسین

وقتی نگاه شهر پر از سنگ می شود

بشکستن هر آینــه فرهنگ می شود

شک و تريديشان يقينی بود

حسین جان:

آن قاتلی که در برابر ما مست می کند

بیـــا نگار آشـنا،شب غمــم سحـر نما،

مرا به نـوکری خود،شها تـو مفتخر نما،

دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى کردم

به دریــا مى زدم در باد و آتش خــانه مى کردم

در فکر و ذکر مایی حتی اگر نیای

برسرسپهر مایی،حتی اگر نیایی

تا کی بــــــــــرای دیـــــدن رویـت دعــا کنم؟
تا کی دو دست خویش به سوی خدا کنم؟