ای خدا شكرت صفايم داده ای

بر مزار پــــــــاوه راهم داده ای

آمــدم بـا عطـــری از یـاس آمــدم

سینه خیــز از دشت عباس آمدم

یک شهیـد افتـــاده بـر روی زمین

کاش من بودم در این میدان مین

اینجا حـرف های یک دل است
اینجا غـــــربـت و غـــــم است
به سمت من نیــــــا كه با وجـودت
درد تنهایی من بیشتـر خواهد شد
بگذار رنج تنــــهـایی خـود را بكشم
من از زجر كشیدن در خودم لذت می برم
طاقتــم زیـاد است بـرای معلولیتـــم امّـــا
طاقت دردهایی كه فردا بر دل من میگذاری را ندارم
من طاقت رفتن تو را ندارم
به سـمت مـن نـیـــــــــــــا
با نگاه گیرایت صدایـم نكن
من فقط مسافری هستم كه تنها چند روز
در چشمـــــــــــان تــو میهمان خواهم بـود
زجرهایی كه احساس تو بر دل من خواهند گذاشت را
باخود بردار و از شهر تنـهایی من بــــــــــرو
من از احساس می ترسم،مرا ترسانده اند
من از محبت می ترســم،مــرا ترسانده اند
من از دوست داشتن هـراسانـــــــــــــــــم
من تا ابـد محكومــم به غــربت و تنــهـایی
من به سمت تاریكی ها كشیده شـده ام
من قــدر روشــنایـی را نمی دانـــم
من از شهر دوستیها فراری هستم
من تنها مسافری غریبه در این شهر بی هیاهو هستم و
خوب می دانم كه روزی در همینجا باید مـــــــــرگ خود را
با دردها و رنجهایـــم جشن بگیــرم
از من دور شو و به سمت من نیـــا
من زخــــم كهنـه ای بـر دل دارم...

من شنیـدم که شما فصل بهـاری آقا

به دل خستـه ی ما صبر و قـراری آقا

عمریکسال گذشت و خبری از تو نشد

نظـــر آمـــــدن آیـــــــا کـه نـــــداری آقا 

در هیـاهو شب عیـد تـو را گـم کردیم

غافل از ایـن که شما اصل بهـاری آقا

منحرف كيست؟ هر آنكس كه ولی نشناس است

شـاهد روز غـديــــر است و علــــی نشناس است

آنكه همواره دو پهلو بـزند حرف و سپس
حرف خـود را ز پـی مصلحتـی گيـرد پس

آنكـه در لفـظ  ولـی بـاور و امّـا به عمل
در پی تفرقه رفتـه است به دنبال جمل

گرچه از مردم ما دم زد و بـا ماها زيست
منحـرف را بـرسانيـد حـــريف مـا نيست

هركه سر در قـدم پيــر جماران بدهد
جانب سيد علی نيـز دل و جان بدهد

آنكه قلب و دل رهبـر ز خودش رنجاند
قـــــدم اول ايـن راه بـه گـل می مانـد

ما بسيجی صفت اين جان به ولی هديه كنيم
منحــــرف را بــرسـانيد كـه بـا او چـه كنيــــم؟

اينكه آغـوش گشوده است بـه بازيگر كيست؟
اينكه كرده است فقـط دامن دولت تر كيست؟

به خداوند قسم مـرد ز ايمان نـرود
دولت تابع رهبـــر پی ايشـان نـرود

ما دلی داده به دلدار و دگر پس نرويم
پی اين طايفـه ی طالب كركس نرويم

پایگاه مـــقــــاومــت نــجــف اشــــرف

دارد دل و دین می برد از شهر شمیمی
افتــــــاده نـخ چــــادر او دست نسیمی

تسبیح دلـم پاره شد آن دم که شنیـدم
با دست خـودش داده انـاری بـه یتیمـی

شهیدان،عاشق روی خدایند

به فکر گفتن قالوا بلایند

شهیدانی که نـورآهنگ رفتند

حدیث تازه ای از کربلایند

شهیدان قلم در عرصه ی جنگ

به طوفان،دیگران را ناخدایند

قلم،تنها پـر پـرواز عشق است

به اوج عاشقی درد آشنایند

به سر عمامه ای از نـور ایمان

علی را در شهادت مقتدایند

شهیدان چون پرستو پـرکشیدند

پرستـوهای ما،اهل سمایند

تو چه دانی که پس هر نگه سادی من

چه جنونی،چه نیازی،چه غمی ست؟

دیدند دشمنان که در این خطه لاف نیست

شمشیر دوسـتان علــی در غـلاف نیست

در این قبیلـه نخل تنـــاور همیشـه هست

مقداد هست مالک اشتر همیشه هست

اینجا که کـوفـه نیست خوارج علــم شوند

سلمان نمرده است ابـاذر همیشه هست

صـف بستـه اند این همه سـردارها به شوق

یعنی برای پیش کشت سر همیشه هست

روشن تـریـن روایت عمـــــار می شـــویم

در عشق سیدعلی همه تمار می شویم

تـو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد

لاهوت را شکوه تو مبهوت کرده است

از عــرش آمــدی و زمین آبـــرو گرفت

شیعه یعنی تاب وتب نجوای شب

شیعه یعنی معنــی اوج ادب . . .

باز هـم بانـگ اذان چون یک غـــــزل

می شتابـم من سوی خیر العمل¹

بوی بهشت میدهد دست دعای مــادرم

سجده پس از خدا برم بر کـف پای مادرم

مرغ اذان مخوان که او تا به سحر نخفته است

می کنـم این ســحر ادا فــرض قضـــای مـادرم

خدا منعم است و مــربی پـدر بـود مـادر از هر دو دلسوز تر

خدا را پرست و پـدر را ستای ولی جان به قربان مادر نمای

سعی کردم که شود یـار ز اغیـار جدا

آن نشد عاقبت و من شدم از یار جدا

هرکی اومد تو زندگيم
می بردمش تا آسمون
اون روزمی شد رفيق ما
فــردا واسـم بـلای جـون
نمی شه دستِ عاشـق ُبه دست هر کی سپرد
نمی دونم بد ميآورد يا چوب سادگيشو می خورد
هر چی که به سرم اومد تقصير هيچ کسی نبـود
هرچی که بـود پای خودم تـوقصه هام کسی نبود
تقصير هيچ کسی نبـود هرچی که بـود بپـای من
فقط تـو بعد ازاين نيـا ميون لحظه های من
رفـاقتت مـال خـودت،منت نـذار رو سـر من
اون قصه ها تمـوم شده ديگه نيــا دوروبـرم

خداحافظ  ای آبی روشن عشق

خداحافظ  ای عطـر شعر شبانه

***********************

نـرو تنهام نـزار با درد و غـم هام

اگه چه دلخوری از خیلی حرفام

به قـرآنـی کـه از سایش گذشتم

به مـرگ هر دوتامون خیلی تنـهام

****************************

و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد

و بـرف نـا امیـدی بـر سـرم یکـریــز می بارد

چگونه بگـذرم از عشـق،از دلبستگی هایم؟

چگونه میروی با اینکه می دانی چه تنهایم؟

پـرستو ها چرا پــرواز کردید * جـدایــی را شما آغــاز کــردیـد

خوشا آنانکه دلـداری ندارند * به عشقو عاشقی کاری ندارند

خداحافظ برای تـو  رهایی * بـرای مـن فـقـط درد جـدایـی

 خداحافظ برای تـو چه آسان * ولی قلبم ز واژه اش چه سوزان

                                                        خداحافظ

ای بال و پر شکسته مرا بال و پر مبند
بـــردار بـارم از دل و بــار ســـفر مبند

ای حـاصل علـی نشـوی قـاتل علــی

آه ای كمر شكسته به قتلم كمر مبند

پای فــراق را تـو در این خـانه وامکن
دستی که بسته شد تو بار دگر مبند

چشمت بهشت باشد و مژگان در بهشت
بگشــا مــــــژه , ز باغ بهشتـم تـو در مبند

ای قبله ي علی زچه رو رو به قبله ای؟
راه امیـــد را بـه مـن ای محتـضـــر مبند

جانـــم بگیـــر از من خسته رو مگیر
راه نگـاه را بـه رخ چـون قمــر مبند

حال و روز زخمی تب دار درد آورتر است

لا به لای گــریه های بچـه های داغ دار 

نـالـه هـای مـــــادر بیـمار درد آورتـر است 

با جــراحات لبش گفتــــار دردآورتـر است

گفت با زنجیـر, در زنـدان  شبی دیـوانه ای

عاقلان پیـداست , کز دیوانگان ترسیده اند

این پلک های خسته که بالا نمی رود
دست شکسته جـز به تمنـا نمی رود
لحظه به لحظه فاطمه از هوش می رود
بیرون ولی ز غُصه ی مولا نمی رود
شهر مدینه منتظر مرگ کوثر است
حتی کسی به دیدن زهرا نمی رود
تنها کلام فاطمه عجل وفاتی است
آمین مستمع ز چه بالا نمی رود
هر دم می گرفت سراغ بلال را
می گفت او بـه مأذنه آیا نمی رود
سخت است بین بستر خود جابجا شدن
این دنـده شکسته دگر جا نمی رود
دیگر بـرای شِکوِه از این مردمان پست
سوی اُحُد حبیبه طاها نمی رود
قهر است فاطمه به خدا با تمام شهر
دیگر صدای گریه از اینجا نمی رود
گرچه نفس نفس زدنش هم به سختی است
چـآدر نماز از سر زهــرا نمی رود...

دلهای ما کنار شما آبـــرو گرفت
آقـا چقدر از کرم ت نان به ما رسيد...
ما باب ميل تـو نشديم عاقبت،ولی
لطف تـو هر دقيقه و هر آن به ما رسيد...
خوب است وقت روضه،تو ما را خبر کنی
شايد نـوای آن دل سـوزان به مـا رسيد
يک بار هم از نيابت مـا کربلا بـرو
توفيق،هرچه هست،ز جانان به ما رسيد

ای شـفایت آرزوی مرتضی

اشک تو آب وضوی مرتضی

دارم بـه یـاد،ایـن همه گل،در نـداشـته

گلـهـای ســرخ،چــادرِ مـادر ،نـداشـته

باور نمی کنیم که این خونِ مادر است

گویـا که هیـچ چــاره ی  دیگـر نداشته

دلِ تنگم هـوای مـادر کرد

یاد آن خاطرات غم بارَش

من فقـط زخـم از آن کوچه خـريـدم امّـا
غـرق کابوس شده روز و شب فـرزندم
از شب حادثه روی حسن ام زرد شده
از غـم دلهـره ی او نفسـم سـرد شده
جلـوه ای کـرد که انگار تـو همراه منی
کاش می ديدی علی،پسرم مرد شده

^{بـه نگـاهِ نگــرانت نگــرانــم،چـه کنـم}

^{اهل یثرب ز من و گریه ی من بیزارند}