گفت با زنجیـر, در زنـدان  شبی دیـوانه ای

عاقلان پیـداست , کز دیوانگان ترسیده اند

این پلک های خسته که بالا نمی رود
دست شکسته جـز به تمنـا نمی رود
لحظه به لحظه فاطمه از هوش می رود
بیرون ولی ز غُصه ی مولا نمی رود
شهر مدینه منتظر مرگ کوثر است
حتی کسی به دیدن زهرا نمی رود
تنها کلام فاطمه عجل وفاتی است
آمین مستمع ز چه بالا نمی رود
هر دم می گرفت سراغ بلال را
می گفت او بـه مأذنه آیا نمی رود
سخت است بین بستر خود جابجا شدن
این دنـده شکسته دگر جا نمی رود
دیگر بـرای شِکوِه از این مردمان پست
سوی اُحُد حبیبه طاها نمی رود
قهر است فاطمه به خدا با تمام شهر
دیگر صدای گریه از اینجا نمی رود
گرچه نفس نفس زدنش هم به سختی است
چـآدر نماز از سر زهــرا نمی رود...

دلهای ما کنار شما آبـــرو گرفت
آقـا چقدر از کرم ت نان به ما رسيد...
ما باب ميل تـو نشديم عاقبت،ولی
لطف تـو هر دقيقه و هر آن به ما رسيد...
خوب است وقت روضه،تو ما را خبر کنی
شايد نـوای آن دل سـوزان به مـا رسيد
يک بار هم از نيابت مـا کربلا بـرو
توفيق،هرچه هست،ز جانان به ما رسيد

ای شـفایت آرزوی مرتضی

اشک تو آب وضوی مرتضی

دارم بـه یـاد،ایـن همه گل،در نـداشـته

گلـهـای ســرخ،چــادرِ مـادر ،نـداشـته

باور نمی کنیم که این خونِ مادر است

گویـا که هیـچ چــاره ی  دیگـر نداشته

دلِ تنگم هـوای مـادر کرد

یاد آن خاطرات غم بارَش

من فقـط زخـم از آن کوچه خـريـدم امّـا
غـرق کابوس شده روز و شب فـرزندم
از شب حادثه روی حسن ام زرد شده
از غـم دلهـره ی او نفسـم سـرد شده
جلـوه ای کـرد که انگار تـو همراه منی
کاش می ديدی علی،پسرم مرد شده

^{بـه نگـاهِ نگــرانت نگــرانــم،چـه کنـم}

^{اهل یثرب ز من و گریه ی من بیزارند}

زندگی ارزش ندارد بی ولای فاطمه

 قلبم آرامش ندارد بی ولای فاطمه

 در سماوات و زمین گر نور می بینی از اوست

 مهر و مه تابش ندارد بی ولای فاطمه

ابر و باد و مهر و مه خدمتگزار این درند

آسمان بارش نـدارد بی ولای فاطمه

مهر او در دل،به جنت چشم بسته می روم

 دیده ام بینش نـدارد بی ولای فاطمه

حجت ما مهدی است و حجت او مادرش

این فلک گردش ندارد بی ولای فاطمه

جنت و فردوس و رضوان،کل باغات بهشت

ارزش گردش نـدارد بی ولای فاطمه

ای خدا جان را بگیر،این عشق را از ما مَگیر

شیعه آسایش نـدارد بـی ولای فاطمه

ولی الله کلامی زنجانی

تـو شعر ناب کتاب زمانه ای مادر * تو بهترین سخن جاودانه ای مادر

از بـاغ می‌بـرنـد چــراغـانی‌ات کنند
تا کاج جشن‏های زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند «صبح» تـو را «ابرهای تار»
تنهـــــا به این بهـانه که بارانی‌ات کنند

یـوسف! به این رها شدن از چـاه دل مبند
این بـار می‌بــــرنـد که زنــــــدانـی‌ات کنند

ای گل گمان مکن بـه شب جشن می‌روی
شـایـد به خـاک مـــــرده‌ای ارزانــی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطـه‌ای بتـــرس که شـیطانی‌ات کنند

آب طلب نکــــرده همیشـه مـراد نیست
گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند

فاضل نظری

آتش اندر دامن طفلان و لبهای حسین

هر دو سوزانند امـا این کجـا و آن کجـا

تن خــاکی هوس خـانه تکانی دارد

گویی از یار سفر کرده نشانی دارد

دوست دارد که دمی سفره دل بگشاید

پـای دل را که فـرو مانده به گل بگشاید

فرش دل را به ره یار همی بگشایم

بهــر مهمانی دلـدار همی بگشایم

بهـــــر مهمانی آن غــــایب حــاضـر همه جا

او که بوده است به هر کار تو  ناظر همه جا

او کـه آبــادی احــوال خـرابـــــم از اوست

وقت بیداری و هر لحظه خوابم از اوست

ای که جانم همه جا از تو صفا می گیرد

در تب عشق تو می میرد و پا می گیرد.

هر کجا صحبت نـور است تو خود آنجایی

حرفی از باب ظهور است تو خود آنجایی

اللهم عجل  الولیک الفرج

  درویش

شـــهـادت لالـه ها را چیــدنـی کرد

به چشــم دل خــــدا را دیـدنی کرد

بـبـوس ای خـواهـــرم قبـــــر بــرادر

شـــهادت سـنـگ را بوسیدنی کرد

زمیـن گــویـی غمی بنهـفـتــه دارد

کـه در دل صـد شــهیـد خفتـه دارد

شهیـدان را بـه نـــور نـاب شـوئـیـد

درون چشــمـه مهـتــــاب شـوئـیـد

شهیـدان چـو  آب چشــمـه پـاکند

شگـفـتــــــا آب را بــا آب شـوئـیـد

بیــــا ای دل از اینجــا پــر بگیـریــم

ره کـاشــــــانـه دیگـــــــر بگیریـــم

بیـــــا گـم کــرده دیــریـن خــود را

ســـــراغ از لالــه پــرپــر بگیــــریم

دلم خـون و دلم خون و دلم خـون

ز داغ این شهیدان کشته مجنون

بیــا ای دوست بـر دشمن بتـازیم

که شدخاک وطن از لالـه گلگون 

عده ای با حزب بعث و  عده ای با حزب عدل هر دو جنگیدند اما این کجا و آن کجا

عده ای در خون و آتش عده ای در پول خلق هر دو رقصیدند اما این کجا و آن کجا

کاش وقتی زنـدگی فرصت دهـد گـاهـی از پــــروانه ها یـادی کنیم

کاش بخشی از زمان خویش را وقف قسمت کردن شادی ها کنیم

شعری که مریم حیدر زاده در وصف عسل بدیعی نازنین سروده


بخـواب آروم عسل بانو

که بی تو ساکته اینجا

فرشتـه ام،ولی از آسمان جدا شده ام

ببیـن چگـونه به ایـن درد مبتـلا شده ام

صدای مبهمی از دور دست می شنوم

دوباره محــو  تماشــای ناکجا شـده ام

بیــا  تکان بـده فـانـوس چشم هایت را

که در تلاطـم دریـای غـم رهـا شـده ام

هنـوز حسرت این درد در دلـم باقیست

که دیر با تـو و چشم تـو  آشنا شده ام

شکسته بال تریــنم ،بیــا بـه یـاری من

که بی تو سخت گرفتار این بلا شده ام

مبادا لیله القدرت سـرآیـد،گنه بـر نـاله ام افــزون تـر آیـد

مبادا ماه تو پایان پذیرد،ولی این بنده ات سامان نگیرد...

http://abdollah11.blogfa.com

من گمان می کـردم

دوستی همچـو سـروی سر سبــز

چار فصلش همه آراسـتگی است!

من چه می دانستـم

هیبت بـاد زمستانی هست!

من چـه می دانستـم

سبـزه می پـژمـرد از بی آبـی

سبـزه یخ می زند از سردی ِ دی!

من چه می دانستـم

دل هـر کس،دل نیسـت!

قلب ها ز آهـن و سـنـگ

قلب ها بی خبـر از عاطفه اند...

بعد رفتـم به سراغ چمدان های قدیمی
عکس های من و دلتنگی یاران صمیمی

روزهایی همه محبوس در انباری خانه
خاطراتی همه زندانی در دفتر سیمی

رفتـه بــودم به چهل سالگی غـربت بابا
با همان سوز که می گفت:خدایا تو کریمی

مشهد و عکس پدر،ضامن آهو و دل من
گریه هم پاک نکرد از دل من گرد یتیمی

تازه همسایه ی باران و خیابان شده بودیم
کاشی چـاردهم،رو بـه روی کـوی نسیمی

عشق را تجربه می کردم در ساعت انشاء
شعر را تجـزیه می کردم در دفتــر شـیمی

نام هایی که نه در خاطره ماندند و نه در دل
سـاعت جبــر شد و غُـرغُـر اسـتاد عظیمی

اردوی رامسـر و گم شدنــم در شب مجنـون
رقص موسای عـرب،خنده ی مسعود کریمی

این یکی هسـت ولــی از همـه ی شـهر بـریـده
آن یکی را سرطان کشت،سلامی...نه،سلیمی

این یکی عشق هدایت داشت با عشق فرانسه
آن یکی قصّــه نـویسـی شــد در حــدّ حکیـمـی

آن یکی پنجـــره ای واکـرد از غــربت فـکّه
این یکی ماند،گرفتندش در خانه ی تیمی

این یکی باز منم شــاعـر دلتنـگی یــاران
این یکی باز منم در چمدان های قدیمی

علیرضا قـزوه

بعد تو چندین قیامت دیر شد ما را ببخش
مِهر مُـرد و ماه در زنجیـر شد ما را ببخش

راوی این قصـه از یعقـوب یــادی هم نکـرد
یوسف این قصه دیگر پیر شد ما را ببخش

نازنینـا عـدل مـا را کشت،تـو دیگر مکش
مهربانا ظلـم عالم گیر شد مـا را ببخش

ازحدیث قدسی چشمت کسی شرحی نخواند
مصحـف زلـف تــو بـد تفسیـــر شد مـا را ببخش

ما ندانستیـم راز عقل و سرّ عشق چیست
عقل مُرد و عاشقی تحقیر شد ما را ببخش

تیرمان بر سنگ خورد و خون مان بر خاک ریخت
سهم مان دنیـــای پــر نخجیــر شد ما را ببخش

مدتی گر عاشقی از یـاد رفت از مـا مـرنـج
انـدکی گر مثنـوی تأخیـر شد مـا را ببخش

علیرضا قـزوه

سه دانگ از صدای عاشیق ها
هنوز در زیـر آوار است
و شمس تبریـزی
آمده است به فعلگی و معلمی قـرآن
جایی در حوالی اهر
و شیخ محمود
دارد از زیـر همین آوار
مثنوی و قـرآن بیـرون می آورد و می خواند:
"همه عالم به نور اوست پیدا..."
ستارخان هنوز یک پایش در زیـر آوار است
فریاد می زند که از سفارتخانه های اجنبی
کمک قبول نبـاید کـرد
حالا با شمس در محله ی سلّه بافان می چرخم
با ناصرخسرو به خـانه ی قطران می روم
آن روز هم که زلـزله آمد
چهل هزار تن مُـردند
همیشه خاصیت زلـزله همین است
که روح ها را
به هم می ریـزد
کمال را از خجند می بـرد به سرخاب و
باکری را از مجنون می کشاند به آسمان ارومیه
و مـرا از این گوشه ی جهان می برد
به کوچه ی دلتنگی آقامحمدحسین بهجت تبریـزی...
یکی دست شهریار را بگیـرد
که بیرون زده ست این وقت شب
با زیـرشلواری و همان کلاه پوستی
در محله ی پـدری
دنبال حبیب و رفقایش می گردد...
تاریخ می گوید این زلـزله
پس زلـزله هایی ست
که پیشتر آمده بود
و این از خواص زلـزله الارض است
که گاه تکه ای از بسطام را می برد به بم
و کوه حیـدربابا را
این وقت شب
آورده است به رختخواب ابـری من
در دهلـی نو
و من از او مدام
سراغ ساز "عاشیق عیمران" را می گیرم...

علیرضا قـزوه

السلام ای ماه پنهان پشت استهلال ما
ما بـه دنبال تـو می گردیم و تـو دنبـال ما

ماه پیدا،ماه پنهان،ماه روشن،ماه گم
رویت این ماه یعنی نامـه ی اعمال مـا

خاصه این شب ها که ابر و باد و باران با من است
خاصه این شب ها که تعـریفـی نـدارد حـال مـا

کاش در تقدیر ما باشد همه شب های قدر
کاش «حـوّل حـالنـا»یی تـر شـود احـوال مـا

این سـحرها در زلال ربّنـــا گـم می شویــم
این سحرها آسمان گم می شود در بال ما

ما به استقبال ماه از خویش تا بیرون زدیم
مـاه با پــای خـودش آمـد به استقبــال مـا

گوشه ی چشمی به ما بنمای ای ابروهلال
تـا همـه خـورشـیـد گــردد روزی امسـال مـا

علیرضا قـزوه

و انسان هر چه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنـج نـوبت سـجده در هفت آسمان گم شد

شـب میــلاد بـود و تـا ســحرگاه آسـمان رقـصیـد
به زیـر دست و پای اختران آن شب زمان گم شد

همان شب چنگ زد در چین زلفت،چین و غرناطه
میـان مــردم چشـم تـو یـک هنـدوسـتان گـم شد

از آن روزی کـه جــانت را اذان جبــرئیـل آکنـد
خروش صـور اسرافیل در گـوش اذان گم شد

تــو نـوح نـوحی امّـا قصـه ات شـــور دگــر دارد
که در طوفان نامت کشتی پیغمبــران گم شد

شب میلاد در چشم تو خورشیدی تبسم کرد
شب معراج زیـر پای تـو صد کهکشان گم شد

ببخش ای محرمان درنقطه ی خال لبت حیران
خیـال از تـو گفتـن داشــتـم امّـا زبـان گـم شد

علیرضا قزوه

دلا تا باغ سنگی،در تـو فـروردین نخـواهد شد
به روز مرگ شعرت سوره ی یاسین نخواهد شد

فریبت می دهند این فصل ها تقـویم ها،گل ها
از اسفند شما پیـداست فـروردین نخـواهد شد

مگر در جستجوی ربّنای تازه ای باشیم
وگرنه صد دعا زین دست،یک نفرین نخواهد شد

مترسانیدمان از مــرگ،مـا پیغمبــر مــرگیم
خدا با ما که دلتنگیم،سرسنگین نخواهد شد

به مشتاقان آن شمشیر سرخ شعله ور در باد
بگو تا انتظار این است،اسبی زین نخواهد شد!

علیرضا قزوه

عید امسال پر از بوی گل یاس شده است
و پر از خاطره ی گندم و دستاس شده است
همه ی دشت گواهند که با بوی بهار
عطر یک خانه ی آتش زده احساس شده است
چینش سفره امسال تفاوت دارد
سین هر سفره،سلامی است که بر یاس شده است
روضه ی چـادر خـاکی همه جـا پیچیده
سیب ها طعـم خـوش کوثـر و اخلاص شده است
ابر،در هیات یک مستمِع مداحی است
بس که می گرید و دل نازک و حساس شده است

 ** *** **** *** **
جــان گل های جــهان پیشکش یاسـی که
زخمی سیلی باد و ستم داس شده است

چفیه و کفش و پلاک تـو به اهواز نبـود

اثــری از تـو و خاکستــــر پــــرواز نبـود

آفـرین بـر غـــــزل سوختــه پیــکر تـو !

هیچ کس مثل تو در صنعت ایجاز نبـود

آنقدر سوخته بودی که در آغوش زمین

نو بهـــــارم ! اثـــر از بــرگ گل ناز نبـود

هان! به پیراهنت ـ ای یوسف گم گشته ـ قسم

که به زیبـــــایی پایـان تــو، آغــاز نبـود

عشق،وقتی که شب حمله به دل پاتک زد

هیچ جا بازتــــر از سینـه سـرباز نبـود

رزیتا نعمتی

تو رفتی و پس از آن،دردها عمیق شدند

و غصه ها همه جا بـا دلــم رفیـق شدند

به جا نمانده در این کوچه ها دلی که نسوخت

تمام پنجـره ها طعمه حریق شدند

نسیمی آمد و کم کم ز یاد آنها برد

چه غنچه ها که جوانمرگ،از این طریق شدند!

و روی اسم تو بر کوچه ها غبار گرفت

بـرای گفتن تـو،واژه ها رقیق شدند

همیشه عقربه ها محو یکدگر بودند

کدام ثانیه بر روی تو دقیق شدند؟!

آهای قوم به ساحل نشسته! این گل ها

فقط بـرای نجـات شما غـریـق شدند

رزیتا نعمتی

شعری بسيار جالب

این شعر به صورت عمودی وافقی یک جور خوانده می‌شود(ماتریس متقارن ادبی)
 
 
از چهـره    افروخته     گل را         مشکن!
افروخته     رخ مـرو       تـو دیگر       به چمن!
گل را         تـو دگر      مکن خجل     ای مه من!
مشکن       به چمن     ای مه من       قدر سخن!

مـزرعه را ملــخ ها جـویـدنـد!
...
ما بــرایِ کلاغهـا "متــرسک" ساختیـم!

خسته ام از توبه های سَرسَری     از هوای نفس و از دیو و پری
دوسـتـــانِ دشـمـنـم در یـاوری     مــادرانِ بـدتـــر از نـامـــادری
 
باید امشب رفت راه دیگـری
الامان الغوث یابن العسگری
 
***
عده ای خوابند، پس بیدار کو؟     عده ای مست اند، پس هوشیار کو؟
پـس زبـان مـیـثـم تـمّــار کو؟     در شبـــــ  روشـنـگری عـمـار کـــو؟
 
قهـرمانِ غرقِ غربت رهبری
الامان الغوث یابن العسگری
 

من از اشکی که می ریزد ز چشم یار می ترسم

از آن روزی کـه اربـابـــم شـود بیـــمار می ترسم

                         همه ماندیـم در جهلی شبیه عهد دقیانوس

                         من از خوابیـدن منجی درون غار می ترسم

  
من از گرداندن یوسف سر بازار می ترسم
                                   
                           همه گویند این جمعه بیـــا اما درنگی کن
      
                           از اینکه عاشورا باز شود تکرار می ترسم

از ســـر جان بهر پیــوند کسان برخاستم 

چون الف در وصل دلها از میان بر خاستم

واژگون  هر چند جـام روزیم چون لاله بود

از کنار خوان قسمت  شادمان برخاستم

بـــزم هستی را فـــرض مهــر فـــــروزان تـو بود

همچو شبنم چهره چون کردی عیان برخاستم

همچـو بلبل با گـــران جـــانان نـــدارم الفتی

طوطیان چون لب گشودند از میان برخاستم

از لگد کــوب حــواث عمـر دیگـر یافتم

چون غبار از زیر پای کاروان برخاستم

طاقت دم ســردی  دوران ندارم همچو گل

در بهار افکنده رخت و در خزان بر خاستم

آزمـودم عیـش راحـت را به کنـج دام تـو               

 از سر جولانگه کون و مکان بر خاستم

صحبت شورده حالان مایه شوریدگی است

مقام معظم رهبری

قطار می رود

تـو می روی

تمام ایستگاه می رود...

و مـن چقدر ســـــاده ام

که سالهـای ســـــــــال

در انتــــظار تــــو...

کنار این قطار رفته ایستاده ام

و همچنـان

به نرده های ایستگاه رفته

تکیه داده ام...



قیصر امین پور

"گر همسفر عشق شدی مرد سفر باش"