سخن به مدح تو بايد فصيح و كامل گفت
هم از شكـوه مقامت،هم از فضائل گفت
شبيه صائبِ صاحب سخن قصيده نوشت
غزل غزل سر زلف تو را چو بيدل گفت
نه چند مثنوی و قطعه و غزل،بايد
كه شرح قصه حسن تو در رسائل گفت
عبا، نه...اينكه گـدای شما شدم كافيست
حديث حسن تو كی میتوان چو دعبل گفت
تفضلی ! كه فقط از تو خوانده ام يک عمر
و من نگفته ام و هر چه بود اين دل گفت
زلال اشک مرا از تبار كوثر كن
در آسمان دو دستت مرا كبوتر كن
*
به قفل بسته كليد اجابت است اينجا
كه آستانه جود و كرامت است اينجا
به دلنـوازی جان در رواق او بنشين
چرا كه قبر مسيحای عترت است اينجا
بكوش تا پرِ پـــروانه اش شوی ، زيرا
پر از تلأ لؤ شمع هدايت است اينجا
زلال اشک تو از چشمه خلوص دل
هميشه إذن دخولِ زيارت است اينجا
نه ديدن حرم و قبر و صحن و گلدسته
هدف وصال حقيقی حضرت است اينجا
دوباره كسبِ ثواب هزار حج كردم
طواف قبرِ تـو يا ثامن الحجج كردم
*
ببين كه حال و هوای حرم چه عرفانيست
پر از بلور و كبوتر پر از چراغانيست
به لطف گنبد و گلدسته های زر پوشش
هميشه صحن حرم پر فروغ و نورانيست
كجاست روضـه رضـوان به غيـر از اين مرقد
كجاست جنت الأعلی اگر كه اينجا نيست
صدای پر زدن بال جبرئيل است اين
در ازدحام حرم گرمِ عطر افشانيست
حديث سلسله از يادمان نخواهد رفت
ولايتت به خدا شرطی از مسلمانيست
هزار مرتبه شكر خدا كه نور تو
چراغ زندگی مردمان ايرانيست
كتاب رأفت و مهرت پر از حكايت ها
نظيـرِ قصه آن پيـر مـرد سلمانيست
ز يادِ مردمِ سايه نشين ايوانت
نرفته خاطره های نماز بارانت
*
سلام ! مظهر يكتای «ليس إلا هو»
سلام ! حضرت خورشيد ! ماهِ يوسف رو
مقام عصمتتان «إنما يريد الله»
قسم به اشهد أن لا اله الا هو
شبی نشـان بـده از باب «يطمئن قلـوب»
به چشم خسته مان گوشه ای از آن ابرو
دخيل گريـه ببنديد زائـــران اينجا
به حلقه های ضريح مطهر از هر سو
چگونه ضامن دلهای ما نخواهد شد
رئـوف شهر كه كـرده ضمـانت آهــو
خوشا به حال كسی كه شبيه اهل نظر
به خدمت حرمش گيرد از مژه جارو
غباری از اثر رفت و آمدش شايد
شبيه فرش حرم بر روی سرش باشد
*
هميشه باغ لبش غنچه تبسم داشت
كه خنده با لب نورانيش تفاهم داشت
تمام عمر شريفش،مكارم الأخلاق
به لحظه لحظه اوقات او تجسم داشت
اگر امام رئـوف است،بسكه همواره
به سينه دغدغه مشكلات مردم داشت
برای رزق تمامِ كبوتران شهر
حياط خانه آقا هميشه گندم داشت
هر آنكه جرعه ای از جام معرفت نوشيد
سری به خاک قدوم امام هشتم داشت
و هر فرشته برای تبرک بالش
به خاک راه امامِ رضا تيمم داشت
برای ما به جز اين آستان پناهی نيست
از آسمانِ حرم تا بهشت راهی نيست
*
تويی كه اين همه دارالشفایِ دل داری
نرفته از حرمت نا اميد بيماری
دوباره نغمة نقّاره خانه می آيد
شفا گرفته كسی با تفضّلت ! آری
كجاست گوش دلی تا كه بشنود هر روز
از اين ترنم نقاره بانگ بيداری
دو بال پر زدنت را قنوت اشكت كن
ببين برای پريدن عجب سبكباری
دوباره پنجره فولاد و إذن كرب و بلا
ميان صحن حرم شد چه گريه بازاری
دوباره روضه گرفتند زائــران اينجا
بياد مشک عطش نوش و خشک سرداری
رهاست در نفس اين حرم شميم ياس
به ياد علقمه و قبر حضرت عباس
یوسف رحیمی
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
