خسته ام از این کویر،این کویر کور و پیر
این هبوط بی دلیل،این سقوط ناگزیر
آسمان بی هدف،بادهای بی طرف
ابرهای سر به راه،بیدهای سر به زیر
ای نظاره ی شگفت،ای نگاه ناگهان !
ای هماره در نظر،ای هنوز بی نظیر !
آیه آیه ات صریح،سوره سوره ات فصیح !
مثل خطی از هبوط،مثل سطری از کویر
مثل شعر ناگهان،مثل گریه بی امان
مثل لحظه های وحی،اجتناب ناپذیر
ای مسافر غریب،در دیار خویشتن
با تو آشنا شدم،با تو در همین مسیر !
از کویر سوت و کور،تا مرا صدا زدی
دیدمت ولی چه دور ! دیدمت ولی چه دیر !
این تویی در آن طرف،پشت میله ها رها
این منم در این طرف،پشت میله ها اسیر
دست خسته ی مرا،مثل کودکی بگیر
با خودت مرا ببر،خسته ام از این کویر !

ای شما !
ای تمام عاشقان ِ هر کجا !
از شما سوال می کنم :
نام یک نفر غریبه را
در شمار نامهایتان اضافه می کنید؟
یک نفر که تا کنون
ردپای خویش را
لحن مبهم صدای خویش را
شاعر سروده های خویش را نمی شناخت
گرچه بارها و بارها
نام این هزار نام را
از زبان این و آن شنیده بود
یک نفر که تا همین دو روز پیش
منکر نیاز گنگ سنگ بود
گریه ی گیاه را نمی سرود
آه را نمی سرود
شعر شانه های بی پناه را
حرمت نگاه بی گناه را
و سکوت یک سلام
در میان راه را نمی سرود
نیمه های شب
نبض ماه را نمی گرفت
وزهای چارشنبه سعت چهار
بارها شماره های اشتباه را نمی گرفت
ای شما !
ای تمام نامهای هر کجا !
زیر سایبان دستهای خویش
جای کوچکی به این غریب بی پناه می دهید؟
این دل نجیب را
این لجوج دیر باور عجیب را
در میان خویش
راه می دهید؟

وقتی تـو نیستی
ه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...
مثل همیشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخندهای لاغر خود را
در دل ذخیره می کنم:
باشد برای روز مبـادا !
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فـردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه میداند؟
شاید
امروز نیز روز مبادا باشد!
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...
هر روز بی تو
روز مباداست !

دیشب دوباره
گویا خودم را خواب دیدم :
در آسمان پر می کشیدم
و لا به لای ابرها پرواز میکردم
و صبح چون از جا پریدم
در رختخوابم
یک مشت پر دیدم
یک مشت پر ، گرم و پراکنده
پایین بالش
در رختخواب من نفس می زد
آنگاه با خمیازه ای ناباورانه
بر شانه های خسته ام دستی کشیدم
بر شانه هایم
انگار جای خالی چیزی...
چیزی شبیه بال
احساس می کردم !

واژهـــ واژهـــ
سـطر سـطر
صفحهــــ صفحهــــ
فصلـــــ فصلـــــ
گیسوانــــ منــــ سفید میــــ شوند
همچنانکهــــ سطر سطر
صفحهـــ هایــــ دفترمـــ سیاهـــ میــــ شوند
خواستی که با تمام حوصله
تارهایــــ روشنــــ و سفید را
رشتهــ رشتهــ بشمـریــــ
گفتمتــــ کهـــ دستهایـــ مهربانیــــ اتـــــ
در ابتدایـــــ راهـــ
خستهــــ میـــــ شوند
گفتمتـــ که راهـــ دیگریــــ
انتخابــــ کنـــــ:
دفتـــر مـرا ورقـــ بـزنــــ!
نقطهــ نقطهــ
حرفــــ حرفــــ
واژهــ واژهــ
سطـر سطـر
شـعرهــایــــ دفتــــر مـــرا
مو بهــ مو حسابــــ کنــــ!
 

برای رسیدن ،چه راهی بریدم
در آغاز رفتن ،به پایان رسیدم
به آیین دل سر سرسپردم دمادم
که یک عمر بی وقفه در خون تپیدم
به هر کس که دل باختم ،داغ دیدم
به هر جا که گل کاشتم ،خار چیدم
من از خیر این ناخدایان گذشتم
خدایی برای خودم آفریدم
به چشمم بد ِ مردمان عین خوبی است
که من هر چه دیدم ، ز چشم تو دیدم
دهانم شد از بوی نام تو لبریز
به هر کس که گل گفتم و گل شنیدم

تکیه داده ام
به باد
با عصای استوایی ام
روی ریسمان آسمان
ایستاده ام
بر لب دو پرتگاه ناگهان
ناگهانی از صدا
ناگهانی از سکوت
زیر پای من
دهان ِ دره ی سقوط
باز مانده است
ناگزیر
با صدایی از سکوت
تا همیشه
روی برزخ دو پرتگاه
راه می روم
سرنوشت من سرودن است

دل داده ام بر باد،بر هر چه باداباد
مجنون تر از لیلی،شیرین تر از فرهاد
ای عشق از آتش اصل و نسب داری
از تیره ی دودی،از دودمان باد
آب از تو توفان شد،خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش،در جان باد افتاد
هر قصر بی شیرین،چون بیستون ویران
هر کوه بی فرهاد،کاهی به دست باد
هفتاد پشت ما از نسل غم بودند
ارث پدر ما را،اندوه مادرزاد
از خاک ما در باد،بوی تو می آید
تنها تو می مانی،ما می رویم از یاد

گاهی با یک قطره،لیوانی لبریز می شود

گاهی با یک کلام،قلبی آسوده و آرام می گردد

گاهی با یک کلمه،یک انسان نابود می شود

گاهی با یک بی مهری،دلی می شکند

مراقب بعضی یک ها باشیم

در حالی که ناچیزند،همه چیزند...