Pino

(بخش دوم)

 

PINO

(بخش اول)

Pino was born in Bari on November 8, 1939, he began his studies at the city ? s Art Institute. In 1960 he entered Milan?s Academy of Brera where he perfected his talent and skill for painting nudes. In the two years he studied at the Academy, he came under the influence of the Pre-Raphaelites and Macchiaioli. Pino also experimented with Expressionism of the late sixties during his stay in Milan. From 1960 to 1979 his work appeared in several major exhibitions throughout Italy and Europe. At the same time, he was commissioned by Italy? s two largest publishers. Mondadori and Rizzoli, for book illustrations. However, Pino felt restricted in Milan. He wanted more artistic freedom which he believed existed in the United States.

پینو (Pino) هشتم نوامبر 1939 در Bari به دنیا آمد. وی تحصیلات خود را در آکادمی هنر شهر خود شروع کرد و در سال 1960 به آکادمی Brera وارد شد،محلی که بعد ها توانست قابلیت ها و استعداد های ذاتی خود را در به تصویر کشیدن پیکره های زنان و کودکان  تکمیل کند.

( زنان با لباس هایی بلند و بعضاً نیمه عریان بخش عظیمی از موضوعات نقاشی وی را تشکیل میدهند.)طی دو سال تحصیلش تحت تأثیر Pre-Raphaelites و Macchiaioli قرار رفت.وی با سبک های امپرسیونیست اواخر دهه 60 نیز آشنا شد.از سال 1960 تا 1979 کارهای وی در بسیاری از نمایشگاه های مهم ایتالیا و اروپا مطرح شد.همزمان همکاری خود را با دو ناشر بسیار معروف ایتالیایی بنام های Mondadori و Rizzoli برای تصویر سازی کتاب ها آغاز کرد. با این حال پینو در میلان احساس محدودیت میکرد.او طالب آزادی های هنری بیشتری بود که به باور او در ایالات متحده وجود داشت.در سال 1979 تحت حمایت های مالی گالری Borghi، که پیشتر به کمک آنها نمایشگاه هایی در نیویورک و ماساچوست بر پا کرده بود، به آمریکا رفت. در سال 1980، پس از تلاش های پی در پی،ناشر کتب Zebra اولین قرارداد طرح روی جلد را با وی منعقد کرد. ایده های وی آنقدر نوین، پراحساس و موفق بود که جواز ورود به محافل بسیاری از ناشرین رمان های عاشقانه را بدست آورد. محبوبیت وی در میان جامعه ادبی چنان گسترش یافت که به هنرمند پر طرفدار Zebra, Bantam, Simon & Schuster, Harlequin, Pinquin USA, Dell تیدیل شد. پینو تا به حال 3000 کتاب را به تصویر کشیده و سبک او بازارهنر را تحت تأثیر و تسلط قرار داده است. او با وجود اینکه 13 سال از عمر هنری خود را برای تصویر سازی روی جلد اختصاص داد، هیچگاه از آرزوی اصلی خود که همان هنر های زیبا بود فاصله نگرفت. در ایالات متحده او تحت تأثیرSoralla, Sargent, Benson & William Merit Chase قرار گرفت. در سال 1992 با گالری های اصلی و مطرح Scottsdale, Arizona, May تماس هایی برقرار و 5 اثر خود را برای آنها ارسال کرد که همگی به بهترین وجه پذیرفته شدند. از آن زمان تا کنون آثار نقاشی وی در گالری های Morris و whiteside در Hilton Head و Stuart Johnson در Tucson به نمایش در آمد. از پینو برای شرکت در بسیاری در از برنامه های شبکه های تلویزیونی و مصاحبه با نشریات داخلی و خارجی دعوت به عمل آمد. بعلاوه توانایی های بسیار وی در شکار حرکات و توصیف حالات روحی موضوعش، سفارش کار های بسیاری را برای وی در زمینه نقاشی صورت به همراه داشت. پینو به همراه همسر و پسر و دخترش در نیوجرسی زندگی می کند.

ماجرای کلاغ عاشق!

یه روزی آقـــای کـــلاغ
یا به قول بعضیا جناب زاغ

  رو دوچرخه پا می زد

رد شدش از دم باغ

پای یک درخت رسید،
صدای خوبی شنید

نگاهی کرد به بالا،
صاحب صدا رو دید

یه قناری بود قشنگ،
بال و پر، پر آب و رنگ

وقتی جیک جیکو می‌کرد،
آب می‌کردش دل سنگ

قلب زاغ تکونی خورد،
قناری عقلشو برد

توی فکر قناری،
تا دو روز غذا نخورد

روز سوم کلاغه،
رفتش پیش قناری

گفتش عزیزم سلام،
اومدم خواستگاری!

نگاهی کرد قناری،
بالا و پایین، راست و چپ

پوزخندی زد به کلاغ،
گفتش که عجب! عجب

منقار من قلمی،
منقار تو بیست وجب

واسه چی زنت بشم؟
مغز من نکرده تب

کلاغه دلش شیکست،
ولی دید یه راهی هست

برای سفر به شهر،
بار و بندیلش رو بست

یه مدت از کلاغه،
هیچ کجا خبر نبود

وقتی برگشت به خونه،
از نوکش اثر نبود

داده بود عمل کنن،
منقار درازشو

فکر کرد این بار می‌خره،
قناریه نازشو

باز کلاغ دلش شیکست،
نگاه کرد به سر و دست

آره خب، سیاه بودش!
اینجوری بوده و هست

دوباره یه فکری کرد،
رنگ مو تهیه کرد

خودشو از سر تا پا،
رفت و کردش زرد زرد

رفتش و گفت: قناری!
اومدم خواستگاری

شدم عینهو خودت،
بگو که دوسم داری

اخمای قناریه،
دوباره رفتش تو هم!

کله‌مو نگاه بکن،
گیسوهام پر پیچ و خم

موهای روی سرت،
وای که هست خیلی کم

فردا روزی تاس می‌شی!
زندگی‌مون میشه غم

کلاغ رفتش به خونه
نگاه کرد به آیینه

نکنه خدا جونم!
سرنوشت من اینه؟!

ولی نا امید نشد،
رفت تو فکر کلاگیس

گذاشت اونو رو سرش،
تفی کرد با دو تا لیس

کلاه گیسه چسبیدش،
خیلی محکم و تمیز

روی کله‌ی کلاغ،
نمی‌خورد حتی یه لیز

نگاه که خوب می‌کنم،
می‌بینم گردنتو

یه جورایی درازه،
نمی‌شم من زن تو

کلاغه رفتشو من،
نمی‌دونم چی جوری

وقتی اومدش ولی،
گردنش بود اینجوری

خجالت نمی‌کشی؟
با اون گوشتای شیکم!؟

دوست دارم شوهر من،
باشه پیمناست دست کم!

دیگه از فردا کلاغ،
حسابی رفت تو رژیم

می‌کردش بدنسازی،
بارفیکس و دمبل و سیم

بعدش هم می‌رفت تو پارک،
می‌دویید راهای دور

آره این کلاغ ما،‌
خیلی خیلی بود صبور

واسه ریختن عرق،
می‌کردش طناب‌بازی

ولی از روند کار،
نبودش خیلی راضی

پا شدو رفتش به شهر،
دنبال دکتر خوب

دو هفته بستری شد،
که بشه یه تیکه چوب

قرصای جور و واجور،
رژیمای رنگارنگ

تمرینهای ورزشی،
لباسای کیپ تنگ

آخرش اومد رو فرم،
هیکل و وزن کلاغ

با هزار تا آرزو،
اومدش به سمت باغ

 

وقتی از دور میومد،
شنیدش صدای ساز

تنبک و تنبور و دف،
شادی و رقص و آواز

دل زاغه هری ریخت!
نکنه قناریه؟

شایدم عروسی
بازای شکاریه!


 

دیدش ای وای قناری،
پوشیده رخت عروس

یعنی دامادش کیه؟
طاووسه یا که خروس؟

هی کی هست لابد تو تیپ،
حرف اولو می‌زنه!

توی هیکل و صورت،
صد برابر منه

کلاغه رفتشو دید،
شوهر قناری رو

شوکه شد، نمی‌دونست،
چیز اصل کاری رو!

می‌دونین مشکل کار،
از همون اول چی بود؟

کلاغه دوچرخه داشت،‌
صاحب بی ام و نبود


 

هوالجمیل

برترین حاجت ما

ای گل سرخ گلستان خدا، مهدی جان

ای مفاتیح مناجات و دعا، مهدی جان

می‌شود فاتح و خوشبخت به هر كار و امور

هر كه دارد به تو پیوند ولا، مهدی جان

عزت شیعه و ایران ز عنایات شماست

ای كه هستی همه جا یاور ما، مهدی جان

قدر هر قوم و قبیله به امامش باشد

قدر ما هست ز الطاف شما، مهدی جان

ما نداریم به جز لطف تو فریادرسی

گرچه غرقیم به دریای خطا، مهدی جان

بین مخلوق و خدا، واسطه‌ی فیضی تو

چون توئی قائمه‌ی ارض و سما، مهدی جان

غایب از دیده‌ای و بین خلائق، حاضر

ناشناسی تو ولی در همه جا، مهدی جان

هستی آگه ز عمل‌های بد و نیك بشر

نیست پنهان ز تو اعمال خفا، مهدی جان

شرم ما باد كه در محضر تو مشغولیم

به گناه و به خطا و به جفا، مهدی جان

ما به عشق تو به این مجلس اُنس آمده‌ایم

تا بخواهی ز خدا، بخشش ما، مهدی جان

ما ز اعمال بد خویش دچاریم به غم

لیك داریم ز تو چشم عطا، مهدی جان

همه هستیم گرفتار و حوائج داریم

نظری كن تو به این جمع گدا، مهدی جان

برترین حاجت ما هست ظهور و فرجت

بطلب حاجت ما را  ز خدا، مهدی جان 

ما (غلامان) تو و جدّ شهیدت هستیم

كن به ما لطف، به حقّ شهدا، مهدی جان

محمد حسین صادقی

.

دعا یعنی كه انسان با اراده

كند از غیب عالم استفاده

دعا یعنی فراری اختیاری

ز تقدیرات جبر رخ نداده

دعا یعنی تكلم با خداوند

مثال آن شبان صاف و ساده

دعا یعنی كه پاداش مضاعف

بُود مشروط بر كار زیاده

دعا یعنی مرام خود عوض كن

سپس بنگر به درهای گشاده

دعا از برترین الطاف حق است

كه باشد بال معراج السعاده

دعا یعنی طریق خودشناسی

برای اقتدار فوق‌العاده

دعا یعنی جهش در عالم غیب

بدون منت ماشین و جاده

تو حق داری به هم ریزی قوانین

كه داری قدرتی مافوق ماده

به هم زن سرنوشتت با مناجات

كه مولا این اجازت بر تو داده

دعا كن تا خدا یار تو گردد

و راضی شو به داده یا نداده

اگر او را بخواهی از خود او

گدایت می‌شود هر شاهزاده

چه پاداشی از این بهتر غلاما

كه حق ، حق  توسل بر تو داده

محمد حسین صادقی

از چشم هام، آدم دلتنگ می بَرَند

با جرثقیل، از دل من سنگ می برند

فحشی ست در دلم که شدیداً مؤدّب است

در من تناقضی ست که هر روزش از شب است

خوابیده اند در بغلم بی علاقه ها

پــرواز می کنند مــرا قورباغه ها

از یاد می برند مــرا دیگری کنند

از دستمال ِ گریه ی من روسری کنند

در کلّ شهر، خاله زنک ها نشسته اند

درباره ی زنی که منم داوری کنند

با آن سبیل! و خنجر ِ در آستینشان

در حقّ ما برادری و خواهری کنند!!

چشم تو را که اسم شبش آفتاب بود

با ابرهای غمزده خاکستری کنند

ما قورباغه ایم و رها در ته ِ لجن

بگذار تا خران چمن! نوکری کنند

ما درد می کشیم که جوجه فسیل ها!

در وصف عشق و زیر کمر شاعری کنند

از سختمان گذشته اگر سخت پوستیم!

بیچاره دشمنان شما! ما که دوستیم!!

از دعوی ِ برادری ِ باسبیل ها!

تا واردات خارجی ِ دسته بیل ها!!

از تخت های یک نفره تا فشار قبر

خوابیدن از همیشگی ِ مستطیل ها

در جنگ بین باطل و باطل که باختم

دارد دفاع می شود از چی وکیل ها؟!

دیروز مثل سنگ شدم تا که نشکنم

امروز می برند مرا جرثقیل ها

چیزی که نیست را به خدایی که نیستیم

اثبات می کنند تمام ِ دلیل ها

در حسرت ِ گذشته ی بر باد رفته ای

آینده ی کپی شده ای از فسیل ها!

ناموسم و رفیق و وطن فحش می دهند

دارند بیت هام به من فحش می دهند

پرونده ای رها شده در بایگانی ام

از لایه های متن بیا تا بخوانی ام

باران نبود، امشب اگر گونه ام تر است

بر پشت من نه بار امانت، که خنجر است!

از نام ها نپرس، از این بازی ِ زبان!

قابیل هم عزیز من! اسمش برادر است

از کودکیت، اکثر ِ اوقات درد بود

تنها رفیق ِ آن دل ِ تنهات درد بود

شاعر شدی به خاطر یک مشت گاو و خر

شاعر شدی ولی ادبیّات، درد بود!

داری من و جنون مرا حیف می کنی

داری شعار می دهم و کِـیف می کنی

در شهر ما پرنده ی با پر نمی شود!

آنقدر بد شده ست که بدتر نمی شود

اسمش هرآنچه باشد:یا دوست یا رفیق

جز وقت ارث با تو برادر نمی شود

از «دستمال» اشکی من استفاده هاست!!

نابرده رنج، گنج میسّر نمی شود!!

می چسبم از خودم به غم و شعر می شوم

از شعر گریه می کنم و شعر می شوم!

از کاج هام موقع چاقو زدن توام

بگذار شهر هرچه بگویند! من، توام!

افتاده در ادامه ی هر گرگ، گلـّه ها

محبوبیت، به رابطه ام با مجلّه ها

تشکیل نوظهوری ِ مشتی ستاره ها

از دادن ِ تمامی ِ ... در جشنواره ها

شب های حرف و سکـ-س ِ به سیگار متـّصل

و اشک های شعر، کنار ِ در ِ هتل

دارم سؤال می شوی از بی جواب ها

بیهوده حرف می/ زده در گوش خواب ها

تا گریه ای شوم بغل ِ هر عروسکم

تا کز کنم دوباره به کنج ِ کتاب ها

از گریه های دختر ِ می خواست یا نخواست

در ابتدای قصّه که یک جور انتهاست!

تا صبح عر زدن وسط ِ دست های تو

بیداری ام بزرگ تر از فکر قرص هاست

از قصّه ی تو بعد ِ «یکی که نبود»ها

از آسمان محو شده پشت دودها

از قصّه ی دروغی ِ آدم بزرگ ها

تقسیم گوسفند جوان بین گرگ ها!

تسلیم باد/ رفتن ِ ناموس ِ باغ ها

آواز دسته جمعی و شاد ِ کلاغ ها

یک جفت دست، دُور گلویم که سست شد

افتادن ِ من از همه ی اتفاق ها

جنگل به خون نشست و درختان تبر شدند

و بار می برند کماکان الاغ ها!

در می روم از اینهمه پوچی به خانه ات

از خانه ام! به گوشه ی امن ِ اتاق ها

پاشیدن ِ لجن به جهان ِ مؤدّبت!

عصیانگری قافیه در قورباغه ها!!

لعنت به ساده لوحی ات و آن دل ِ خرت!

بهتت زده! شکسته در این شهر باورت

به دست دوست یا که به آغوش امن عشق

اینبار اعتماد کنی خاک بر سرت!!

خشکیده چشم و گریه ی ابرم زیاد نیست

ای زندگی بمیر که صبرم زیاد نیست

از زنگ بی جواب ِ کسی در کیوسک ها

از زل زدن به بی کسی بچّه سوسک ها!

از بحث روزنامه سر ِ کارمزدها

از بوی دست های تو در جیب دزدها

تزریق چشم های تو کنج ِ خرابه ها

از پاک کردن ِ همه با آفتابه ها

از چند تا معادله و چند تا فلش

از یک پری که آمده از راه دودکش

از انحراف من وسط ِ مستقیم ها!

از عشق جاودانه ی ما پشت سیم ها!!

از گریه ی تمام شده بعد ِ چند روز

از بالشم که بوی تو را میدهد هنوز

از آدمی که مثل تو از ماه آمده ست

از اینهمه بپرس:

چرا حال من بد است؟!!

*سيد مهدی موسوی*

تصاویری از سیل در کویینزلند استرالیا  از سایت خبری تحلیلی عصرایران 

کاش ما هم از این بارون و سیل ها داشتیم!

و نـزدیک کندوی عسل رسید.از بــوی عسل دهانش آب افتاد

ولی کندو بــر بالای سنگی قرار داشت و هــر چه سعی کرد

از دیواره سنگی بالا رود و به کندو برسد نشد.

دست و پایش لیـز می خورد و می افتاد…

هوس عسل،او را به صدا درآورد و فریاد زد:

ای مردم،من عسل میخواهم، اگر یک جوانمرد پیدا شود

و مرا به کندوی عسل برساند یک «جو» به او پاداش میدهم.

یک مورچه بالدار در هوا پرواز میکرد.صدای مورچه را شنید و به او گفت:

مبادا بروی…کندو خیلی خطر دارد!

مورچه گفت: بی خیالش باش، من می دانم که چه باید کرد…!

بالدار گفت:آنجا نیش زنبـــور است.

مورچـه گفت:من از زنبــور نمی ترسم،من عسل میخـواهــم.

بالدار گفت:عسل چسبناک است،دست و پایت گیر می کند.

مورچه گفت:اگر دست و پاگیر میکرد هیچ کس عسل نمی خورد!!!

بالدار گفت:خودت می دانی،ولی بیا و از من بشنو و از این هوس دست بردار،

من بالدارم، سالدارم و تجربه دارم،به کندو رفتن برایت گران تمام می شود

و ممکن است خودت را به دردسر بیندازی…

مورچه گفت:اگر می توانی مزدت را بگیر و مرا برسان،

اگر هم نمی توانی جوش زیادی نــزن.

من بزرگتر لازم ندارم و از کسی که نصیحت میکند خوشم نمی آید!

بالدار گفت:ممکن است کسی پـیـــدا شود و ترا برسـاند

ولی من صلاح نمیدانم و در کاری که عاقبتش خوب نیست کمک نمیکنم.

مورچـه گفت:پس بیـهــوده خـودت را خستــه نکن.

من امروز به هر قیمتی شده به کندو خواهم رفت.

بالدار رفت و مورچه دوباره داد کشید:

یک جوانمرد می خواهم که مرا به کندو برساند و یک جو پاداش بگیرد.

مگسی سر رسید و گفت:

بیچاره مورچه! عسل میخواهی و حق داری،من تو را به آرزویت می رسانم…

مورچه گفت: آفـــرین،خدا عمــرت بدهد.تــو را می گویند حیـــوان خیـرخواه!!!

مگس مورچه را از زمین بلند کرد و او را دم کندو گذاشت و رفت…

مورچه خیلی خوشحـال شد و گفت:

به به، چه سعادتی، چه کندویی، چه بویی، چه عسلی، چه مزه یی، خوشبختی از این بالاتر نمیشود، چقدر مورچه ها بدبختند که جو و گندم جمع می کنند.

و هیچ وقت به کندوی عسل نمی آیند…!

مورچه قدری از اینجا و آنجا عسل را چشید و هی پیش رفت

تا رسید به میان حوضچه عسل،

و یک وقت دید که دست و پایش به عسل چسبیده و دیگر نمیتواند از جایش حرکت کند…

مور را چون با عسل افتاد کار  / دست و پایش در عسل شد استوار

هرچه برای نجات خود کوشش کرد نتیجه نداشت.آن وقت فریاد زد:

عجب گیری افتادم،بدبختی از این بدتر نمی شود،ای مردم،مرا نجات بدهید.

اگر یک جوانمرد پیدا شود و مرا از این کندو بیرون ببرد دو جو به او پاداش میدهم !!!

مورچه بالدار از سفر برمی گشت،دلش به حال او سوخت و او را نجات داد و گفت:

نمی خواهم تو را سرزنش کنم اما هوس های زیادی مایه گرفتاری است…

این بار بختت بلند بود که من سر رسیدم ولی بعد از این مواظب باش

پیش از گرفتاری نصیحت گوش کنی و از مگس کمک نگیری.

باران میبارید.

درِ مطب دکتر به شدت به صدا درآمد.

دکتر گفت در را شکستی!

بیــا تو.

در باز شد و دختر کوچولوی نه ساله ای با شنلی قرمز که خیلی پریشان بود به طرف دکتر

دوید و گفت: آقای دکتر! مادرم! مادرم! و در حالی که نفس نفس میزد ادامه داد: التماس میکنم

با من بیایید،مادرم خیلی مریض است…

وقتی خنده به گریه تبدیل میشه !!!