مـوج عشـق تـــو اگــر شـعله به دل ها بکشد
رود را از جگـــــــــر کـــــــــوه به دریــــا بکشد

گیسوان تو شبیه است به شب؛ امّا نـه،
شب کـه اینقــدر نبـــاید به درازا بکشـد!

خودشناسی قدم اوّل عاشــق شدن است
وای بــر یـوسف اگـــــر نـاز زلیـخــــا بکشد

عقل یکـدل شده با عشق،فقـط می‌ترسم
هـم به حـاشا بکشد،هم به تماشـا بکشد

زخمی کینه من! این تـــــو و این سینه‌ من
من خـــودم خواسته ام کار به اینجـا بکشد

یکی از ما دو نفر کشته به دست دگـری است
وای اگــــــر کار من و عشـق به فــــردا بکشد

ای درد بیـــــا تا که غزل خسته نماند
از شعر فقط،دایــــــره‌ای بسته نماند

ای کاش بلالـی بـرسـد صـوت اذان را
تا بانگ فقـط بـر سـر گلدستـه نماند

بشکن، پس از آن حرف شکستن بزن ای دل
تا قلب غــــــزل های تــــــو نشکسته نماند

از دل به در آیـیــد کـه در دل بنشیـنیـد
تا قــافیـه جــا گیـرد و ننشستـه نماند

ای اهل ادب فـرصت نشـر است بچاپید
کاین حـال به هم ریخته،پیـوسته نماند

مصطفی محدثی خراسانی

تیـــــر بـرقی «چوبیم» در انتــهای روستا
بی فروغـم کـرده سنگ بچـه های روستا

ریشه ام جامانده در باغی که صدها سرو داشت
کـــوچ کــــردم از وطن، تنــــها بــــرای روســــتا

آمدم خوش خط شود تکلیف شب ها، آمدم
نــــور یک فانـوس باشـم پیش پای روســتا

یاد دارم در زمین وقتی مــرا می کاشتند
پیکـرم را بوسـه می زد کدخـدای روسـتا

حال اما خود شنیدم از کلاغی روی سیم
قدر یک ارزن نمی ارزم بـــــرای روســــتا

کاش یک تابوت بــودم کاش آن نجار پیــــر
راهیم می کرد قبرسـتان به جـای روسـتا

قحطی هیزم اهالی را به فکر انداخته است
بد نگاهـم می کند دیــــزی ســرای روستا

من که خواهم سوخت حرفی نیست اما کدخدا
تیــــــر سیمانی نخــواهد شد عصـــای روستا

کاظم بهمنی

غمخوار من! به خـانه ی غم ها خوش آمدی
با من به «جمع» مـــردم تنــها خوش آمدی

بیــن جماعتـی که مــــــرا سنـگ می زنند
می بینمت... بـــرای تماشـا خــوش آمـدی

راه نجـاتـم از شب گیسـوی دوست نیست
ای من به آخـرین شب دنیـــــا خوش آمدی

پایان ماجــــرای دل و عشـــق،روشن است
ای قایـــق شکسته به دریـــا خــوش آمـدی

با بـرف پیــری ام سخنی غیـــــر از این نبود
منت گذاشتی به ســـر  مـا خـــوش آمـدی

ای عشـــــق ای عزیـزترین میهمان عمــــر
دیــــر آمـدی به دیـدنــم امّـا خــوش آمـدی

فاضل نظری