ای آن که خداوند یکتا به تـو می نازد

تـو یوسف زهرایی مولا به تـو می نازد

تـو جنت الاعلایی جـان بخش مسیحایی

از بس که تـو زیبــایی حـورا به تـو می نازد

خدایا،مرا به که واگذار می‌کنی؟

به نزدیک تا با من به دشمنی برخیزد،

یا به بیگانه تا با من با ترش رویی برخورد کند یا به آنان که خوارم می‌شمرند؟

و حال اینکه تو خدای من،و زمامدار کار منی.

من به تـو شکایت می کنم،

از غربتم،و دوری خانه آخرتم،و سبکی ام نـزد کسی که اختیـار کارم را به او دادی.

خدایا غضبت را بر من فـرود نیـاور،اگر در مقام خشم کردن بر من نباشی،

از غیر تـو باک ندارم،منزّهی تـو،جز اینکه عافیتت بر من گسترده تر است...

حضرت امام محمدباقر(ع) می فرمایند:


اَلْیأسُ مِمّا فی ایـدِی النّاسِ عِـزُّ الْمُـؤْمِنِ فِی دِینِـهِ ؛

چشم نداشتن به آنچه در دست مـردم است،عـزت مؤمن در دین اوست.

کلینی،اصول کافی،ج 2، ص 149

امام پنجم،حضرت امام محمدباقر(ع)درهفتم ذی الحجه114هجری قمری به دست هشام بن عبدالملک اموی در مدينـه مسموم شدند و در قبـرسـتان بقيـع در کنار امام حسن مجتبی(ع) و امام سجاد(ع) به خاک سپرده شدند.

آن حضرت به هنگام شهادت،۵۷ سال داشتند و از امامت ايشان،حدود 20 سال می گذشت.

در دوران امامت آن حضرت،فرصت هايى برای نهضت فکری اسلام به دست آمده بود که امام باقر(ع) از اين فرصت ها برای تربيت شاگرد و استحکام و گسترش تشيع و انقلاب فرهنگی کمال استفاده را کردند.امام باقر(ع) در فرصت کوتاه و مناسبی که به دست آمده بود،به تعليم و نشر علوم اسلامی پرداخت و پايه های يک مرکز بزرگ علمی را که مملو از دانش پـژوهان برجسته بـود،پی ريزی کردند.

اين موقعيت حساس،سرفصل بزرگی در تاريخ تمدن اسلامی گشود و رشد اسلام در دوره های بعد، تأثير فراوانی از آن پذيرفت.

ﮔــﺎﻫــﯽ...

ﺁﻧـﮑـﺲ ﮐـﻪ ﻣـﯽ ﺧـﻨـﺪﺩ ﻭ ﻣـﯽ ﺧـﻨﺪﺍﻧﺪ...

ﻣـی خـﻮﺍﻫـﺪ ﺣـﻮﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼـﺸﻤﺎﻥِ ﮔـﺮﯾﺎﻧﺶ ﭘــَﺮﺕ

ﮐـﻨـﺪ

===============================

هرچی فکر می کنم می بینم

ﻧﯿﺎﺯﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻃﺮﺍﻓﻤﻮﻥ ﭘــﺮ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﺷﻪ!

ﻫﻤﻮﻥ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﻤﻮﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺁﺩﻡ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﺎﻓﯿﻪ…