زنده کدامست بر هوشیار

         آن که بمیرد به سر کوی یار

                      عاشق دیـوانه سرمست را

                                    پند خردمند نیـاید به کار

                                             سر که به کشتن بنهی پیش دوست

                                                                     به که بگشتن بنهی در دیـار

 ای که دلم بـردی و جـان سوختی

                 در سر سـودای تـو شد روزگار

                           شربت زهر ار تـو دهی نیست تلـخ

                                             کـوه احد گر تـو نهی نیست بار

                                                               بندی مهر تـو نیــابد خلاص

                                                                               غـرقه عشـق تـو نبیند کنـار

 درد نهانی دل تنگم بسوخت

                لاجرمم عشق ببـود آشکار

                               در دلـم آرام تصـور مکن

                                              وز مــژه‌ام خـواب تـوقـع مـدار

                                                             گر گله از ماست شکایت بگوی

                                                                              ور گنه از تـوست غـرامت بیــار

بـر سر پا عـذر نباشد قبول

               تا ننشینی ننشیند غبـار

                         دل چه محل دارد و دینــار چیست

                                            مدعیـم گر نکنـم جـان نثــار

                                                      سعدی اگر زخم خوری غم مخور

                                                                             فخــر بـود داغ خداوندگار

                                                   آفتابست آن پــری رخ یا ملایک یا بشـر

                                                                                          قامتست آن یا قیـامت یا الف یا نیشکر

مـا کار و دکان و پیشــه را سوخته ایم

 شعــر و غـــزل و دوبیتـــی آموخته ایم

در عشق که او جان و دل و دیده ماست

جان و دل و دیـده هر سه را سوخته ایم

مولانا

آنکس که ترا دید و نخندید چو گل

  از جـان و خرد تهیست مانند دهل  

گبـــــر ابــدی باشد کو شاد نشد

  از دعــوت ذوالجلال و دیــدار رسل  

مولوی

نگفتــم بجـــز با خــدایی که هست   

                           از این درد بی انتـهایی که هست.

۱.اختصاص غریزه تبرّج به زنان

یکی از ویژگی‏های مهم زنان،خصیصه تبرّج و خودنمایی است که به صورت غریزی

و طبیعی در آنان وجود دارد.قرآن در دو آیه از آیات حجاب،از تبرّج و خودنمایی زنان

صحبت کرده و آن را محدود به محیط خانواده کرده است.

در یک جا می‏فرماید:

وَلاَ تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّةِ الْأُولَی(احزاب: ۳۳) 

ای زنان (در برابر نامحرم) ظاهر نشوید و خودنمایی نکنید؛

مانند خودنمایی دوران جاهلیت نخستین؛

در آیه دیگر می‏فرماید:غَیْرَ مُتَبَرِجاتٍ بِزینَهٍ (نور:۶۰) 

زنان،(در برابر نامحرمان) با زینت‏ها و آرایش‏ها یشان‏ خودنمایی‏ نکنند.

♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ 

یه معمای ساده 

6 تا دختــر که با هم دوس بودن دسته جمعی میـرن اسـتخر

ولی وقتی برمیگردن همشون همدیگــرو گم می کنن  چرا ؟

°
°

بله  آرایش هاشون پاک شده،همدیگـــــرو نشناختن

 ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ 

اینقد که سرمون تو موبایل و لپ تاپه اگـه تو قـــرآن بـود الآن دو دونگ

بهشت مال ما بــود !!!

 ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ ♣ 

دی،مرغکی بمـــادر خــود گفت،تا بچنـد

مـانیــــم ما همیشـه بتـاریـک خــانـه‌ای

من عمر خویش،چون تو نخواهم تباه کرد

در سعی و رنـــج ســاختـن آشـــیانـه‌ای

انگور ميـوه ای است بسيار مغذی كه درمان كننده يبوست و از بين برنده التهاب

معده و روده است اگرچه اين ميوه تقويت كننده معده است،اما خوردن انگـورهم

آدابی دارد كه اگر رعايت نشود به بدن به ويــژه معده آسيب می رساند.

بهتــر است انگور بين دو غــذا ميل شودحتی خوردن اين ميوه بعد از غـذا توصيه

نمی شود،زيـرا انگــور با غـذاهای چرب و گوشتهای قرمـز ياحتی گوشت ماهی

سازگاری ندارد حتی كسانی كه معده ضعيفی دارند بايداين ميوه رابدون هسته

و پوست بخورند.همچنين هيچگاه بعد از خــوردن انگــور آب سـرد نخوريد چرا كه

خوردن آبسرد بعد از انگـور باعث فسـاد آن شده و آب موجود در اين ميـوه با آبی

كه نوشيده ايد مغايـر بوده و باعث دل درد می شود.

قرآن کریم با ترجمه فارسی

حسن بن جَهْم نقل میکند:به امام رضا عليه ‏السلام گفتم: مرا از دعا فراموش مكنید.

حضرت فرمود: گمان مى‌كنى كه من فراموشت مى‏‌كنم؟
اندكى در خودم انديشيدم و با خود گفتم:او براى شيعيانش دعا میكند و من نيز از شيعيانش هستم.
آن‏گاه گفتم: نه،فراموشم نمى‌كنید.
فرمود: از كجا فهميدى؟
گفتم: من از شيعيانت هستم و شما برايشان دعا می كنید.
فرمود: آيا متوجّه چيز ديگرى جز اين شدى؟
گفتم: نه
فرمود: هرگاه خواستى بدانى كه نزد من چه جايگاهى دارى،ببين من نزدت چه جايگاهى دارم.

متن حدیث:
الحسن بن الجهـم: قُلتُ لِأَبِی الحَسَنِ عليه ‏السلام: لا تَنسَنی مِنَ الدُّعاءِ.

قالَ: (أ) وَ تَعلَمُ أنّی أنساکحَ ؟

فَتَفَكَّرتُ فی نَفسی وقُلتُ: هُوَ يَدعو لِشيعَتِهِ وأنَا مِن شيعَتِهِ ،قُلتُ: لا،لا تَنسانی.

قالَ : وكَيفَ عَلِمتَ ذلِکَ؟

قُلتُ : إنّی مِن شيعَتِکَ،وإنَّکَ لَتَدعو لَهُم.

فَقالَ : هَل عَلِمتَ بِشَیءٍ غَيــرِ هـذا ؟
قُلتُ : لا.
قالَ : إذا أرَدتَ أن تَعلَمَ ما لَکَ عِندی فَانظُر (إلى) ما لی عِندَکَ.

«اصول کافی جلد چهارم صفحه 270»