فخرالدین عراقی در سال 610 هجری در اطراف همدان به دنیا آمد و در سال 688 در دمشق در گذشت.

به این جهت او را عراقی می خوانند که اهل عراق عجم (اراک،همدان،گلپایگان،اصفهان و نواحی اطراف) بود.

او در میانسالی به خدمت مولانا رسید و در زمره ی مریدان او جای گرفت.

به همین دلیل بسیار از اندیشه های او تاثیر پذیرفته.

مفاهیم اشعار او به عمق مفاهیم مولوی نمی رسد و آنقدرها متنوع نیست،اما زبان شعری عراقی در مجموع لطیف تر از مولوی است و به نظر می رسد از این جهت پیرو سعدی باشد.

در شعرهای او با انسانی جستجوگر مواجه می شویم که هنوز به یقین نرسیده و عشق را به عنوان راه نجات برمی گزیند.

احتمالا حافظ شیرازی با اشعار عراقی آشنا بوده و از آنها تاثیر پذیرفته.

این غزل حافظ با غزل فوق شباهتهایی دارد :

المنته لله که در میکده باز است...