از بـاغ می‌بـرنـد چــراغـانی‌ات کنند
تا کاج جشن‏های زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند «صبح» تـو را «ابرهای تار»
تنهـــــا به این بهـانه که بارانی‌ات کنند

یـوسف! به این رها شدن از چـاه دل مبند
این بـار می‌بــــرنـد که زنــــــدانـی‌ات کنند

ای گل گمان مکن بـه شب جشن می‌روی
شـایـد به خـاک مـــــرده‌ای ارزانــی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطـه‌ای بتـــرس که شـیطانی‌ات کنند

آب طلب نکــــرده همیشـه مـراد نیست
گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند

فاضل نظری