دادرس نیست که در هجـر رُخَش داد کشم 

داد و بیـداد که در محفل ما،رنـدی نیست

که برش شکوه بــرم،داد ز بیــداد کشم

شادیـــم داد، غمــم داد،جفــا داد و وفـا

با صـفا منّـت آنـرا  کـه بـه من داد،کشـم

عاشقـم،عاشـق روی تـو،نه چیــز دگری

بار هجــران و  وصـالت به دل شـاد کشم

در غمت ای گل وحشی من ای خسرو من

جور مجنــون ببــرم تیشـه​ی فــرهاد کشم

مُــردم از زندگی بی تـو که با من هستی

طرفه سرّی است که بایـد بَرِ استاد کشم

ســــالهـا می​گـذرد،حـادثـه ها می​آیـد

انتـــظار فـرج از نیمـه­ی خـــرداد کشم