من اول روز دانستــــــم که با شــــیرین درافتـــادم

که چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینم

تــو را من دوست می‌دارم خـلاف هـر که در عـالـم

اگـر طعنه است در عقلم اگـر رخنه است در دینـم

و گر شمشیر بـرگیــــــری ســـــــپر پیشت بینـــدازم

که بی شمشیر خود کشتی به ساعدهای سیمینم

برآی ای صبـــح مشـــتاقان اگــــر نـــــــزدیک روز آمد

که بگــــرفت این شـــب یلـدا مـلال از مـــاه و پروینم

ز اول هستـــی آوردم قفـــای نیستــی خـــوردم

کنـون امید بخشــایش همـی‌ دارم که مسکینــم

دلی چــون شمع می‌باید که بـــر جـانم ببخشاید

که جز وی کس نمی‌بینم که می‌سوزد به بالینم

تو همچون گل ز خندیدن لبت با هم نمی‌آید

روا داری که من بلبل چـــو بوتیمار بنشینم؟

رقیب انگشت می‌خاید که سعدی چشم بر هم نه

متـــرس ای باغبــان از گل که می‌بینــم نمی‌چینم